[X]Snows entries

Ik weet helemaal niet of ik wel een moeder kan zijn. Een goede moeder, bedoel ik. Ik denk dat het feit dat er geen moederfiguur is waarvan ik veel heb kunnen leren is geweest daar een rol bij speelt, maar meer dan vermoeden blijft het niet. Het is alsof Emma zich niet thuis voelt. Of te veel thuis voelt. Het is alsof ze bang is om elk moment in de steek gelaten te worden, of dat haar leven uit het niets een wending zou kunnen nemen en stuk zou vallen. Een baby hoort dat gevoel helemaal niet te kennen. Maar toch zie ik het, wanneer ik in haar grote, bruine ogen kijk, die geen moment niet gevuld zijn met tranen. De wanhoop is me al zo hoog gestegen dat ik zelfs overwogen heb een bezoek aan Repelsteeltje te gaan, maar David heeft me overgehaald het niet te doen. Hij weet immers haar naam. Kan haar immers manipuleren. Wil immers altijd een onbetaalbaar betaalmiddel. De enkele malen dat ze niet huilt, is wanneer ze me hoort zingen. En dat is wat ik doe.
Een goede moeder hoort dat niet te doen. Een goede moeder zou in staat moeten zijn haar kind ten allen tijden gerust te stellen, ten allen tijden veilig laten voelen. Dat is dus duidelijk iets waar ik niet toe tot in staat ben...
Maar wat me de meeste zorgen baart, is dat Emma wel eens gelijk kan hebben. Dingen veranderen.
Wat als er een moment komt dat ons leven een wending zal nemen en uiteen zal spatten?

Droom je een nachtmerrie? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het woord 'droom' nog 'nachtmerrie' konden omschrijven wat er deze nacht mijn gedachten passeerde. Het was vreselijk. Ik denk, dat het iets te maken heeft met de vloek, waar ik nog maar enkele maanden uit wakker ben gekust. Maar ik heb het nog niemand verteld. Ik weet niet of iemand het zal begrijpen. Het enige wat ik voor nu kan doen is het opschrijven, het is niet veilig om het aan iemand toe te vertrouwen. Als er iemand is waarvan ik dat alleen maar beter heb geleerd, is het Emma.
Het was zo levendig, zo echt. Het was zo onontkoombaar, en het voelde zo gevangen... Zo herkenbaar.
De vlammen, die van alle kanten aan de kamer likte, de rook die mijn longen binnendrong en mijn keel deed branden. Ik voelde me zo ontzettend opgesloten tussen de laaiende vonken. Het enige wat mij nog restte was mijn ogen dichtknijpen, mijn armen over mijn hoofd slaan en me tegen de muur aandrukken. Totdat mijn oren iets anders opvingen dan het geknetter van het vuur en het vergaan van alles op zijn pad. Het was geschreeuw. Iemand riep om hulp. Ik opende mijn ogen en probeerde vergeefs naar die persoon toe te geraken. We waren niet eens zo ver van elkaar verwijderd. Ons enige obstakel, waren de vlammen. Ik probeerde me erdoor te worstelen, maar ik was te laat. Een gil bereikte mijn oren en ik zag hoe een jongen vrouw ten prooi gegooid werd voor het vuur. Nog eens kon ik haar blik vangen, en meteen wist ik wie ze was. Haar bruine ogen, haar lange, krullend blonde haar, de jurk die ze droeg, was mijn trouwjurk. Emma.
Slechts een uur geleden ben ik gillend wakker geschrokken. De brandwonden stonden op mijn armen.