De eerste ontmoeting (Hook)

Jacob liep een beetje rond, en zag ook een man lopen. Hij zag er best vies uit, hij besloot er heen te lopen. Hij tikte de man op zijn schouder en vroeg "Hoi ik ben Jacob, hoe heet jij?". De man kan Jacob aan en zei "ik ben Repelsteeltje". Jacob kende de naam wel ergens van, maar zo niet waarvan. Hij draaide zich om en liep weg, maar kwam er al snel achter dat Repelsteeltje hem aan het volgen was. Hij draaide zich om en zei "Zeg Repelsteeltje kan je ophouden met mij te volgen". Hij liep weer door, maar kwam er snel achter dat de man niet naar hem luisterde. Jacob vond het niet fijn en keek snel om zich heen. Hij zag een schip in de verte en een man staan, hij keek om naar Repelsteeltje en Rende weg, hij werd echter nog steeds gevolgd door de man. Eenmaal bij het schip aangekomen, Draaide hij zich om naar Repelsteeltje en vroeg "wat wil je nou eigenlijk van mij?".

Killian Jones stond op het punt uit te varen. Hij had genoeg rum en voedsel ingeslagen voor een paar weken op zee. Killian liep naar het dek en snoof de frisse zeelucht naar binnen. Hij zuchtte diep. Hij had deze lucht gemist de afgelopen dagen. Momenten af afgelopen week waren vond Killian altijd de minder leuke kanten aan het piraten leven. Op een gegeven moment raken de voorraden op. Killian ging achter zijn roer staan. Hij stond op het punt zijn mannen het bevel te geven de trossen los te gooien, toen hij een man met zwart haar aan de kade langs zijn schip 'The Jolly Roger' zag staan. De man stond met zijn rug naar het schip toe en riep 'Wat wil je nou eigenlijk van mij?' Killian keek over de reling, maar zag niemand staan. Plots verscheen hij, op de loopplank naar zijn schip. De man uit zijn nachtmerries. De man die zijn hand had vervangen door een ijzeren haak en zijn geliefde van hem had afgenomen. Repelsteeltje...

Jacob zag dat Repelsteeltje hem niet met rust wou laten, Hij keek om zich heen, en zag opeens een man staan. Hij zei tegen de man "zou u mij kunnen helpen, Repelsteeltje wil mij maar niet met rust laten". Hij keek naar Repelsteeltje, en vond hem best wel eng. Hij keek naar de man en hoopte dat hij hem zou helpen.

Killian had hier dus echt totaal geen behoefte aan. Op hét moment dat hij eindelijk weer de zee op kon, gebeurde er dit. De jongen met zwart haar vroeg hem om hulp. Killian had het totaal niet met vreemden, maar hij liet Repelsteeltje niet nog eens dingen voor hem verpesten. Hij trok zijn zwaard en liep recht op Repelsteeltje af. Ik zeg het je maar één keer krokodil. Maak dat je weg komt, dit is mijn schip. Killian draaide zich op zo'n manier dat Repelsteeltje tussen hem en de loopplank stonden. Dat monster zou hem niet nog eens lastig vallen.

(Ik weet niet wat je precies van plan bent, maar het is nu meer een drie-mans topic. Erg onhandig dit, althans dat vind ik. Ik weet niet wat jij vind)

(sorry, ik zal het wel zo maken dat het weer goed is)


Jacob zag hoe kwaad de man, blijkbaar was op Repelsteeltje. Nadat hij die woorden had gezegd snelde Repelsteeltje ervan door. Jacob zei tegen de man "hartelijk bedankt". Hij bleef even staan om uit te hijgen. En liep naar het water, om even zijn gezicht en handen te wassen. Hij bleef op de richel staan, om wat rond te kijken.

Het was een erg rare situatie. Althans dat vond Killian. Na zijn dreigwoorden was Repelsteeltje er plots vandoor gerend. Waarschijnlijk weer een van zijn rare hersenspelletjes. Dat was zonder twijfel Repelsteeltjes talent. De man met zwart haar bedankte hem voor het 'wegjagen' van 'Rumple'. De bijnaam van de krokodil.. Daarna liep de man naar het water, waste zijn gezicht en handen en keek wat om zich heen. Killian baalde van de gehele situatie. Het liefst zou hij nu meteen de trossen los gooien en het zo geheten 'ruime sop' kiezen. Toch zat de situatie hem niet lekker. Er was altijd een reden wanneer Rumple ergens opdook. Killian liep naar de reling en boog zich erover heen. Jij daar! De man met zwart haar keek omhoog. Wie ben je eigenlijk en wat wilde Repelsteeltje van je? Killian liep naar loopbrug en ging tegen de reling hangen. Hij bekeek de man eens goed. Hij was begin 20 gokte hij. Erg gespierd en had een tatoeage op zijn rechter bovenarm. Het leek op een teken, een symbool voor een sekte. Killian draaide zijn hoofd om de tatoeage beter te kunnen bekijken. Hij had dit teken eerder gezien, maar kon zich niet voor de geest halen waarvan. Die tatoeage, aan welke secte behoord hij?

Jacob keek naar de man en zei "IK ben Jacob en ik heb geen idee wat repelsteeltje van me wilde,dat wou hij niet zeggen". Hij keek naar zijn arm en zei "Ik ben half mens half wolf, het klinkt raar maar het is zo". Hij keek de man nog is aan, hij schatte hem ongeveer net zo oud als hij zelf. Hij wachtte op de reactie van de man.

Jacob, mijn naam is Killian Jones. Maar de meeste mensen noemen me bij mijn andere naam, Hook.. Hij knikte kort naar de jongen. Al was hij dan een piraat. Sommige beleefdheden was hij nog niet verleerd van zijn tijd als luitenant. Jacob keek naar zijn arm en zei dat hij half mens, half wolf was. Een weerwolf dus. Dat was het! Roodkapje, oftewel 'Red' had ook zo'n tatoeage op haar bovenarm. Hij herinnerde het zich weer. Die van haar was een stuk kleiner, maar net als Jacob had zei ook zo'n tatoeage. Al was hij nooit op het idee gekomen dat alle weerwolven zo'n teken hadden. Zeg, Jacob. Ik stond eigenlijk op het punt om weg te varen. Kan ik je nog ergens mee van dienst zijn? Killian wilde het liefst na een week aan wal, zo snel mogelijk de open zee op. Maar bij deze jongen kon hij niet zonder iets te zeggen vertrekken.

Jacob wist niks waar Hook hem mee kon helpen, hij zei "nee, ik heb niks nodig, ga maar veel succes met je reis". Hij keek Hook aan, hij vond hem heel vriendelijk. Het liefst zou hij willen mee varen, maar dat was zeer onbeleefd om dat zomaar te vragen aan iemand die je eigenlijk nauwelijks kent. Hij ging zitten op de kade, en keek rond.

Jacob zei dat hij hem nergens mee kon helpen, maar aan zijn gezicht zag Killian dat hij hem wel degelijk ergens mee kon helpen. Een grijs verscheen op zijn gezicht. Heb je ervaring op zee? Killian hief zijn wenkbrauwen en ging tegen de reling van zijn schip hangen. Een extra man kwam vast en zeker wel ergens van pas. Wanneer hij niet beviel kon hij hem altijd nog van de loopplank af duwen. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht tijdens die gedachte. Killian was niet iemand die bij het minste of geringste zijn mannen achterliet. Hij draaide zich om en wees naar de loopbrug. Wat zeg je ervan Jacob? Durf je het aan?

Jacob keek naar de loopbrug, en liep er een eindje naartoe. Daarna keek hij naar Killian, Hij zei "Ik durf het aan". En hij liep over de loopbrug naar het schip. Het was een heel groot schip. Zo te zien had hij niet veel bemanning aan boord, maar dat zei hij maar ff niet. Voordat hij niet meer mee mocht. Hij keek rond op Killians schip, hij zou hier nog verdwalen. Hij zou eerst maar het schip verkennen, zodat hij een beetje weet waar alles is. Hij stond tegen de reling geleund, en keek om zich heen.

Killian zag dat Jacob zonder angst of twijfel de loopbrug op liep. Of hij zeebenen zou hebben zou nog wel blijken, maar hij zag er in ieder geval niet bang uit. Killian knikte goedkeurend naar hem en grijnde even kort. Welkom op 'The Jolly Roger'. Hij liep een stukje in de richting van zijn nieuwe aanwinst en schudde zijn hoofd. De meeste mensen zouden naar het salaris vragen voordat ze een baan aannemen, maar mooi om te horen dat jij daar niet veel waarde aan hecht. Killian grijnsde en liep direct naar zijn roer. Mannen, hijs de zeilen, we gaan! Killian keek omlaag naar Jacob die nog steeds bij de reling stond. Je zult nu toch echt aan het werk moeten, maat. Speeltijd is over. Hup, schiet op! Er is werk aan de winkel!

Jacob keek naar Hook en knikte vriendelijk, hij pakte een zeil en trok het omhoog. Daarna liep hij naar Hook toe en zei 'bedankt, dat ik mee mocht varen, is erg lief van je'. Hij keek rond, het was er best mooi, ook al was er dan alleen maar zee. Hij dacht een nieuwe vriend te hebben gevonden, hij kende hem nog niet echt maar dat zal vanzelf wel goed komen.

Killian keek hem fronsend aan. Het had niets te maken met vriendelijkheid. Hij kon in deze tijd wel wat versterking gebruiken. Maar, hij moest toegeven dat het helpen van deze jongen toch wel wat voldoening met zich meebracht. Hopelijk had hij ook daadwerkelijk iets aan hem, maar aan de spiermassa van de jonge man te zien, moest dat wel goed komen. Killian knikte even kort naar hem. Bewijs maar dat het een goede keuze van mij was. Nu hup aan het werk. Dit schip vaart niet vanzelf. Killian pakte het roer steviger vast en keek naar zijn haak. Hij zou deze reis niet voor niets maken. De man die zijn hand en zijn Milah had afgepakt zou boeten voor zijn daden. Toe straks had hij hem al onder ogen gezien, maar de lafaard koos om te vluchten. Killian zuchtte even diep en gooide het roer om. Op naar de enige plek waar hij Repelsteeltje kon vinden.. Storybrook..

Jacob dacht ineens aan zijn vrouw Leah, die was vermoord door een monster. Hij keek naar Hook en zag opeens zijn haak. Hij liep naar Hook toe en vroeg 'hoe kom je aan die haak?, Hij keek nog steeds verdrietig, omdat hij zijn vrouw kwijt was. En zijn broer Bealfire, maar die was gevlucht. Net als Regina, hij had haar nooit meer gezien. Dat van Jacob ook niet van plan, hij wilde alleen zijn broer terug. Hij keek met waterige ogen naar Hook, en wachtte nog steeds op zijn antwoord. Terwijl hij rond keek over de zee, hij was benieuwd waar ze naartoe gingen, en waar Repelsteeltje naartoe was gevlucht. Hij wreef nog een keer over zijn arm, het begon een beetje te branden. Dat kreeg Jacob altijd in de zon. Hij hoopte nog altijd dat hij nog iemand tegen kwam net als hij, ook een weerwolf. Als ze weer aan land waren, zou hij er eentje gaan zoeken, of zou hij het aan hook vragen. Misschien wist hij er meer van. Hij keek Hook aan en vroeg 'Weet jij misschien iemand net als ik, een weerwolf, want ik zoek nog iemand waar ik mijn verhaal bij kwijt kan'. Hij wachtte nog steeds op het antwoord, terwijl Jacob over de zee uitkeek, en genoot van het lekkere weer.

Killian keek naar zijn hand. Nouja, hand.. zijn haak. Het was een erg lang verhaal, en hij had niet echt de behoefte om het hele verhaal te gaan vertellen. Hij keek opzij naar de jongen en zuchtte even kort. Die krokodil heeft hem afgehakt. Hij liet zijn blik weer op zijn zilveren, glanzende haak vallen. Ondanks het feit dat hij het ding al jaren had en een deel van zijn lichaam was geworden, voelde het nog steeds raar om een hand te missen. Zijn wraak zou nog wel komen. En niet alleen op zijn hand... Killian reageerde verbaast op de vraag van Jacob. Hij fronsde even diep. Hij wist wel iemand, maar zou zijn naam niet gratis geven. Plots had hij een idee. Hij hief zijn wenkbrauwen en keek de jongen naast hem in zijn ooghoeken aan. Ik ken wel iemand zoals jij. Hij draaide zijn hoofd in de richting van de jongen. Ik zeg je zijn of haar naam, wanneer jij me helpt geholpen met wraak nemen op dat monster. Killian stak zijn hand uit en hief zijn wenkbrauwen. Wachtend op antwoord.

'die krokodil heeft hem af gepakt'. Antwoordde hook, op zijn vraag. 'Ik ken wel iemand als jij'verteld Hook. Hij Jacob wou net vragen wie het was, toen hook zijn zin af maakte 'Ik zeg je zijn of haar naam, wanneer jij mij hebt geholpen met wraak te nemen op dat monster'. Hij keek naar de hand van Hook, en dacht na, hij schudde zijn hand, want hij wou Hook wel gaan helpen. Hij dacht aan de tijd dat Bealfire of te wel Bea. en hij nog bij elkaar waren, toen raakte ze elkaar kwijt. En nu zoeken ze elkaar al een hele tijd. Hij keek naar Hook en vroeg 'Waar vinden we die krokodil?'. En hij wachtte op antwoord =, terwijl hij over de zee uit keek.

Killian dacht na. Waar zou Repelsteeltje zich schuilhouden. Er waren verschillende opties, maar de meest voor de hand liggende was waarschijnlijk Nooit gedacht land. Zijn ogen begonnen te schitteren. Nog even en zijn wraak op Milah zou eindelijk gaan gebeuren. En hij wist al precies de manier waarop. Hij draaide zich om naar Jacob en gijnsde. Koers bijstellen maat. We gaan naar Nooit gedacht land!

'koers bijstellen maat, we gaan naar nooit gedacht land'. Daar had hij nog nooit van gehoord, maar goed hij wist wat hij deed. Hij keek uit op open zee, en trok aan een mast, om hopeloos te proberen de koers van richting te laten veranderen, of het werkte wist hij n iet, maar daar kwam hij snel genoeg achter. Toen hij eenmaal aan het zeil getrokken had, ging hij weer naast Hook staan, en keek weer recht vooruit. Hij hoopte dat hij het goed had gedaan met die mast, want hij vond het hartstikke vervelend als hij iets verkeerds deed. En zeker nu op zee. Hij keek naar Hook en vroeg 'Heb ik het goed gedaan, mat dat zeil?'. En hij wachtte op zijn antwoord, terwijl hij naar beneden op het dek keek naar een paar mannen, die een spelletje aan het spelen waren