De zon scheen heerlijk door de lichtgroene bladeren. De lente was terug gekeerd. De bloemen begonnen te groeien. Er was geen wind en toch ritselden de bladeren. Een schaduw bewoog zich lichtjes voort door de bossen sluipend. Terwijl een andere jongen door de lucht zoekend naar beneden zat te kijken. Het leek alsof hij iets verloren was. Beter nog hij was opzoek naar de schaduw. Zijn eigen schaduw. Voor de zoveelste keer was hij die schaduw verloren. Zijn ogen waren gericht op de schaduwen van het bos. Hier je schaduw verliezen was zeker geen pretje. Zijn blik viel op de bewegende schaduw. ”Aha” Sprak hij uit. De schaduw keek naar hem op, en vluchtte weg. Terwijl de jongen er achter aan vloog. Door de bossen heen. Draaiend rond bomen en elkaar proberen te slim af te zijn. Precies een spelletje tikkertje. Peter verstopte zich in één van de bomen. Wachtend op een kans om zijn schaduw te vangen. Zijn bruine ogen stonden scherp op de sluipende schaduw. Die nu net over een kleine open plek vol met bloemetjes liep. Een glimlach vormde zich op zijn gezicht. ”Nu heb ik je.” Vlug sprong hij op zijn schaduw af. Die schrok van de snelle reactie. Hij greep de schaduw vast en samen vielen ze met een doffe lof op de grond. Waardoor er een paar bloemetjes naar boven vlogen. Zijn schaduw wurmde tegen. Maar peter had hem stevig vast. Zittend tussen de bloemen probeerde hij zijn schaduw weer aan zich zelf vast te maken. De schaduw stak zijn tong naar hem uit. Nog steeds proberend of hij niet los kon komen. ”zit stil!” Sprak peter uit tegen zijn schaduw. Zoekend of hij niets kon gebruiken om zijn schaduw terug vast te hechten. Maar helaas nergens kon hij ook maar iets bruikbaars vinden. Een zucht ontglipte zijn mond en hij keek weg. Neen hij was helemaal niet blij. Zijn schaduw leek het ook niet meer zo leuk te vinden. De schaduw probeerde zijn aandacht te trekken. Maar hij negeerde die gewoon. Terwijl hij zocht naar een oplossing. Wat kon hij nu doen. Hij haalde zijn dolk uit. Zijn schaduw sloeg in paniek. Hij draaide de dolk naar zijn schaduw. Klaar om te beginnen te dreigen. Zijn mond ging open. Maar hij lied zijn woorden los en ook stak hij zijn dolk terug aan zijn riem. Hij lied zijn schaduw los. Die nu niet eens meer zijn best deed om weer te verdwijnen. Maar die gewoon bleef zitten. Tegelijke tijd zuchte ze. ”Wat nu?” Vroeg hij aan de schaduw die zijn schouders omhoog haalde. Natuurlijk zou hij geen antwoord krijgen. Hij liet zich vallen op de rug en zijn schaduw volgde zijn voorbeeld. Samen keken ze naar de wolken. Terwijl peter nog altijd zocht naar een oplossing voor zijn probleem. Hoe veel keer had hij dit nu niet al meegemaakt. Was tink hier nou maar. Die zou wel weten wat hij moest doen. Of de verloren jongens, die hadden altijd wel wat bij zich die hem konden helpen. Maar nu waren die er niet.
Kalender
