[How to hide a fugitive] •Hook

Het was laat. Laat genoeg voor enkele sterren om door gaten in het dikke wolkendek heen te priemen en de nachtbrakers in het dorp hun dienst te bewijzen. Laat genoeg om de prikkende geur van alcohol door de straten te ruiken. Het was zelfs laat genoeg voor een voortvluchtige prinses om het risico te nemen het dorp in te gaan. Haar lippen waren kapot gespleten van de kou, en de vodden die ze om zich heen had geslagen boden daar geen bescherming tegen. Ze wist dat ze snel ergens onderdak zou moeten vinden, maar ze wist ook dat ze niemand kon vertrouwen. Ook al zou iedereen verwachten van een meisje dat in de strengste winter sinds heugenis geboren werd en dat onder de naam Snow gebukt ging wel opgewassen was tegen een beetje kou, maar dat was ze niet. Sterker nog, ze verachtte de winter, en was blij wanneer de eerste sneeuwklokjes hun kopjes weer boven de grond uitstaken. Haar doel was om het zo snel mogelijk warm te krijgen, waar dan ook, bij wie dan ook.
Snow had nog niet eens een stap verder kunnen komen, of een onheilspellend geluid vulde haar oren. Argwanend keek ze over haar schouder, maar er was niets verdachts aan haar blikveld. Ze bleef stilstaan om te luisteren. Met een schok besefte ze de oorzaak van het geluid. Paardenhoeven. Dat kon maar een ding betekenen; wie anders reed er op dit uur van de nacht nog door de straat van een klein dorpje? Haar enige uitweg bleek een steegje aan de overkant van de straat. Snow zette het op een lopen en dook de schaduw van de nis in, terwijl ze de kap nog verder over haar gezicht trok. Het geluid van hoeven naderde, en ze hield haar adem in. Precies zoals ze gehoopt had, reden ze straal langs haar verstopplek en kon Snow maar een glimp van haar belagers opvangen. Van top tot teen in zwart gehuld. Een embleem van de koninklijke stand glinsterend in het zwakke licht van de haast al opgebrande fakkels. Dit waren zonder enige twijfel Regina's soldaten. En er was ook geen twijfel mogelijk over het feit dat ze hier voor haar waren.
Pas toen het geluid zodanig weggestorven was dat ze weer durfde te ademen, stak Snow haar hoofd voorzichtig om de hoek om te zien dat ze redelijk dicht in de buurt van een bar was. Ze zou het er maar op moeten wagen. Met snelle maar beheerste passen bewoog ze zich voort naar de deur van het vervallen hotel.
Blijkbaar was dit het enige in de omstreken, want voor een plek als deze was het er redelijk druk. Misschien maakte het dit volk niets uit of het er knus was of niet en kwamen ze er alleen maar om hun zorgen weg te drinken.
Snow liep regelrecht naar de eerste barkruk die ze op het oog had en nam er plaats. Ietwat te elegant misschien. Aanpassen. Zonder oogcontact met de vrouw achter de bar te maken, zei ze; "Een rum, alstublieft." Rum. Ze walgde bij alleen al de gedachte ervan, maar dit was de enige alcoholhoudende drank die ze zo snel kon bedenken. De vrouw knikte, en Snow luisterde naar de geluiden die het klaarmaken van haar drank veroorzaakte totdat haar glas en flacon geserveerd werden. Voorzichtig nam ze een slokje, hoewel de geur prikte in haar neus en de alcohol brandde in haar keel. Haastig probeerde ze haar gehoest weg te moffelen in de mouw van haar oude kleding.

Toen ze eindelijk haar gehoest onder controle had gekregen en dacht dat niemand haar had opgemerkt, hoorde ze voetstappen haar richting in komen. In een reflex verstijfde ze en begroef haar gezicht in de schaduw van de kap die ze over haar hoofd droeg. In haar ooghoek zag ze hoe een in zwart geklede man naast haar kwam zitten. Al was het maar een klein moment lang, ze waagde een blik in zijn richting om hem te inspecteren. Gelukkig was hij vol gefocust op zijn drank, wat dezelfde onheilspellende geur had als dat van Snow en dus vermoedelijk ook rum was. Hij was inderdaad van top tot teen in het zwart gehuld en droeg, voor het zijn van een man, meer sieraden dan gepast was. De huid van onder zijn kin tot boven zijn volle lippen werd gesierd door beharing die verried dat hij een zich een aantal dagen niet had kunnen scheren. Zou hij van huis geweest zijn? Toen haar blik naar beneden dwaalde, viel haar meteen een glinsterend metalen haak op op de plek waar zijn linkerhand had moeten zitten. Het benam haar de adem; hij moest een piraat zijn. Na deze vluchtige analyse richtte ze haar aandacht weer om nog een slok van de bijtende drank naar binnen te werken. Dit keer slaagde ze er beter in. Het geluid dat het veroorzaakte toen de man zijn lege glas op de bar zette, deed haar opschrikken uit het bedwelmende en bijna hypnotiserende effect dat de drank op haar had. In spanning wachtte ze af totdat hij haar confronteerde met; "Niet verkeerd spul, hè?" Opnieuw verstijfde ze. Als Snow ergens geen zin in had, als ze ergens niet op gerekend had, dan was het wel een gesprek als dit. Wat moest ze doen? Misschien was de vraag eerder; wat zou ze doen, als ze iedereen behalve zichzelf zou zijn? Ze haalde eens diep adem, ontdeed zichzelf van haar kap, schudde haar zwarte krullen uit en leunde wat verder naar de man die naast haar had plaatsgenomen. "Eigenlijk," ze hield haar hand zo voor haar mond dat de volgende informatie de vrouw achter de bar zou ontgaan, "hoopte ik erop dat ze iets sterkers zouden hebben." Snow vergrote de afstand tussen hen in weer wat en grijnsde. Als iemand hier zou komen vragen of er een prinses gezien was, zou deze man vol overtuiging een ontkennend antwoord geven.

De man leek haar opmerking bevredigend genoeg te vinden. Misschien ietwat te bevredigend. Hij draaide, na Snows woorden, langzaam zijn hoofd haar richting op en hief een wijsvinger van zijn goede hand naar haar. "Pittig dametje!" murmelde hij. Het was duidelijk dat hij iets te diep in het glaasje had gekeken. Of dat er bij hem over het algemeen een steekje los zat. Misschien zelfs wel beide. Ze onderdrukte een huivering. Dit alles was beter dan op dit uur, met deze temperatuur en deze ongelukkige samenloop van omstandigheden nu buiten te zijn. Kort na zijn eerste woorden tegen Snow, begon hij nog meer onzin uit te kramen. Hij knikte met zijn hoofd, voerde een ingewikkelde choreografie met zijn wenkbrauwen naar haar uit en zei; "I like it." Snow deed haar best zich te herpakken als de vrouwelijke dorpsbewoner die ze in haar eerste zin had neergezet, maar moeite kostte het haar wel. Er was niets dat er in haar opkwam om te zeggen, dus rechtte ze haar rug, hief haar kin en keek met wat getuite lippen op hem neer zoals ze de meerdere vrouwen die haar vader probeerde te versieren eens had zien doen. Plotseling gleed er iets van herkenning over zijn gezicht en brak het zweet haar even uit. Onopvallend beet ze op de binnenkant van haar lip en omklemde haar hand de tinnen beker wat strakker, klaar om het elk moment op te kunnen pakken en zichzelf te verdedigen. Toen stak hij zijn hand uit en opende zijn mond. Een sterke walm van alcohol en een stroom van woorden kwamen eruit. "Killian, aangenaam. En, wat is de naam van deze jonge vrouw?" Hij grijnsde aan het einde van zijn zin en keek haar uitdagend aan. Ze had maar een ademhaling nodig om deze keer te beslissen wat ze ging doen. Ze pakte zijn hand aan en zei; "Mary, aangenaam." Mary. De schuilnaam die ze Red in de eerste instantie ook gegeven had. Haar blik gleed naar zijn andere hand, de plek waar zijn hand hoorde te zitten, in ieder geval en probeerde geïnteresseerd te klinken toen ze vroeg; "Wat is het stoere verhaal daar nu weer achter?" Ze knikte naar zijn rechterhand en nam nog eens een grote slok van haar rum. Ze had iets nodig om hem uren over te kunnen laten praten.