The forgotten tree (Open)

Stampertje snuffelde in de lucht. Zijn oortje ging omhoog toen hij geritsel in het struikgewas hoorde. Zijn roze neusje bewoog heen en weer. Er was niets te ruiken. Stampertje klopte met een grijs pootje op de bemoste grond. Hij vond dit woud heerlijk. Vooral als er nog niemand was geweest. Alles rook er zo nieuw. Zijn kleine pootjes brachten hem naar een grote, oude eik. "Wow!", murmelde hij zachtjes.

Ik liep vrolijk rond en ik zong een lied. Vandaag was ik echt vrolijk. Toen mijn lied uit was zag ik een bord. Op dat bord stond 'woud'. 'Verdorie ik ben verdwaald' zei ik tegen mezelf. Ik begon paniekerig te worden; Waarom had ik ook een andere weg genomen? Een weg die ik dus duidelijk niet kende. Ik was des ondanks toch nieuwsgierig wat er in dat woud te vinden was. Mijn nieuwsgierigheid won en ik liep verder het wooud in. Na een tijdje wandelen hoorde ik iets. Ik dacht dat het mijn verbeelding was maar na een tijdje hoorde ik het weer. Ik ging op het geluid af en von een lief konijntje. Ik verstopte me echter voor de het konijn want wie weet zag het er alleen maar lief uit. Hier at ik dan in de struiken.

Stampertje keek naar de mooie boom. Hij was groot en zat vol bloesems. Hij zuchtte eventjes. Plotseling hoorde hij geritsel in de struikjes. Een grijs en lang oor schoot de lucht in. Zijn roze neusje bewoog nieuwsgierig. "Kom er maar uit hoor. Je hoeft niet bang te zijn.", murmelde hij zachtjes. Met nadenkende ogen keek hij naar de persoon. Stampertje was best trots op zichzelf. Hij vond dat hij alles kon en durfde. Zijn wangetjes gingen verlegen omhoog. "Wie ben jij?" Hij wist zeker dat het een mooie dame was. Maar wie o wie was dat dan toch. Hij klopte ongeduldig met zijn pootje op de grond. Zijn oranje oogjes keken nieuwsgierig naar de vrouw. Met een zucht begon hij zijn rug te wassen.

Ik kwam langzaam van de struiken vandaan. 'Hoi' zei ik een beetje verlegen en ik aaide het konijntje over zijn kopje. 'Ik ben Belle' zei ik tegen het konijntje dat ongeduldig op antwoord wachtte. 'Ik ben geloof ik een beetje verdwaald' gaf ik toe. 'Wie ben jij'? vroeg ik toen. Ik was best benieuwd naar wie dat konijntje eigenlijk was. Ik trok mijn jurk en beetje omhoog en ging op een boomstronk zitten.

'Hoi', zei een wat hij al had gedacht een mooie vrouw. Stampertje voelde een hand over zijn kopje en oortjes gaan. Hij sloot zijn ogen. Het was heerlijk. 'Ik ben Belle', zei Belle. "Hallo Belle.", zei Stampertje al even verlegen. 'Ik ben geloof ik een beetje verdwaald' gaf de vrouw toe. 'Wie ben jij'? Hij zoog alle lucht in zijn longen. "Ik ben Stampertje en moet ik de weg wijzen?", blies hij. Dat was voor hem een lange zin.

'Ja graag' zei k en ik stond op. Ik was blij dat stampertje me wou helpen en dat hij geaaid wou worden. Ook was ik blij dat hij zo lief is. 'ik zoek namelijk de weg naar mijn vader' zei ik. 'Ik wil namelijk bij hem op ziekenbezoek gaan'. 'Het probleem is alleen dat ik de weg naar mijn dorp kwijt ben'. 'Hoe kom ik uit dit bos stampertje'? Ik voelde mij echt stom dat ik de weg niet meer wist.

Langzaam wandel ik het woud in. Het doet me aan de wouden in Narnia denken. Mooi, sierlijk, maar vooral levendig. Narnia was mijn leven. Met Caspian, en Eustaas, en natuurlijk Aslan. En Rilian, hij was echt wel knap, en ik hoop ten zeerste hem ooit nog eens terug te zien. Niet hier, niet ergens, nee, slechts op één plek kan ik hem ooit terug zien. In Narnia, thuis.

Ik liep alvast voorop; Na een tijdje was ik stampertje helemaal kwijt. 'ook dat nog' zei ik tegen mezelf. Ik liep toch maar door. misschien waren er nog andere mensen of dieren die me konden helpen. Ik had geluk want ietsje verderop zag ik een meisje. Ik verstopte me weer in een struik. Zou dit meisje goed of slecht ijn? Ik wist het niet.

Oh yey, nu kwam er ook nog de één of andere sprookjesprinsens aangestapt. Ik was niet in de stemming een prinsesje te spreken die dacht dat ze alles is, en vooral niet als ze zichzelf verstopt voor me. Moest ze ooit in Narnia geweest zijn, zou ze waarschijnlijk wel weten hoe het leven in één zit, en er misschien ook ervaring mee hebben.
Al ken ik haar niet, ik heb een groot vermoeden dat ik met mijn vermoedens juist zit. Verder probeer ik me niet te veel van haar aan te trekken.
Op dat moment zie ik een konijntje voorbij lopen, en ik zie onmiddellijk dat het een gewoon konijn is, een sprekend of een dier dat echt bij ons hoort. Met een ruk schiet ik erop, op slag dood. Ik moet toch iets te eten hebben voor vanavond?

Ik keek een beetje verbaasd. Dit meisje wou blijkbaar niet met me praten. Ik liep rustig verder. Toen hoorde ik een vreemd geluid. Ik keek achterom en zag het meisje met een dood konijntje. Ik rende weg. Wie dacht dat meisje wel wie ze was? Ik begon op stampertje te roepen maar ik kreeg geen antwoord. Waar zou hij toch kunnen zijn? Ik zag de hele tijd dat dode konijn voor me en de tranen sprngen in mijn ogen. Ik moest hier weg maar niet voordat ik stampertje had gewaarschuwd voor dat gruwelijke kind. Ik ging op een boomstronk zitten; Ik nam een boek uit mijn tas en begon te lezen. Toen ik het boek uit had liep ik verder het bos in terwijl ik om hulp riep.

Ik zie het sprookjesprinsesje weglopen, deze had dus duidelijk een verschrikkelijk ego, net alsof 'ik ben hier goed, en jij moet doen wat ik zeg.' net zoals de Witte Koningin in Narnia.
Even later hoor ik haar roepen. Iets in de trant van "help!", of toch zoiets. Ik besluit er naartoe te gaan.
'Wat scheelt er met jou?' vraag ik geënerveerd. Dan krijg ik het door. Dat konijn. 'Och god', zeg ik, terwijl ik met mijn ogen rol. 'Dat konijn? Het was er geen van ons hoor.'

Ik kijk om me heen; naast mij staat ineens dat meisje. ik luister naar wat ze zegt. 'Oke' zei ik en ik ging op de grond zitten. 'Hoe heet je'? vraag ik aan het meisje. Ik hoopte echt dat e me wou helpen. 'Wil je me helpen de weg te vinden naar mijn vader?' vraag ik aan het meisje. de tranen sprongen weer in mijn oen. Ik wou echt naar mijn vader voor hij zou sterven. Dat laatste hoopte ik echt niet en ik begon zachtjes te snikken.

Ze luister -gelukkig-, naar wat ik zeg, wat aantoont dat ze al zo verwaand niet is, al is ze toch nog steeds niet helemaal normaal, vind ik.
'Hoe heet je?' vraagt ze. Dat gaat haar geen zak aan, hoe ik heet, dus lieg ik overtuigend dat ik Susanna heet. Ze gaat me zeker niet door hebben, ze kent mijn echte naam toch niet, en het is te overtuigend gelogen om het door te hebben.
'Wil je me helpen de weg te vinden naar mijn vader? vraagt ze.
'Ik ken dit woud net zo goed als jij', zeg ik. 'Dus ik weet niet welke kant we op moeten, en ik weet ten tweede niet waar je woont.'

'Ik woon in een kasteel maar mijn vader woont in een dorp' ei ik. 'Ik ben hier ook maar toevallig hoor' zei ik vriendelijk. Toen schoot mij iets te binnen. Zou dit meisje ook verdwaald ijn? 'Ben je misschien ok verdwaald'? vroeg ik beleefd aan het meisje. 'Als dat zo is ken ik iemand die ons beiden misschien kan helpen'. Ik liep verder. Het was nu aan het meisje om te beslissen of ze me volgde of niet.