[Just paying you a visit] ft. BELLE

Die middag, terwijl Snow bezig was Emma te voeden en haar de eerste sneeuw leerde bewonderen, streek er een witte duif op de balustrade neer. Ze streek haar jurk glad, stond voorzichtig op en liep, zonder Emma uit het oog te verliezen, de koude middag in. Meteen merkte ze het klein opgerolde briefje op en herkende ze het handschrift toen ze het uiteen vouwde. Belle. De woorden nodigde haar uit haar een bezoek te brengen, en Snow herinnerde zich inderdaad dat het veel te lang geleden was geweest voor goede vriendinnen om elkaar te zien. Ze nam de duif mee naar binnen, uit de kou, en gaf het wat van de zaden die ze voor alle postduiven klaar had staan. Nodig om terug te schrijven vond ze het niet, het zou genoeg bevestigen als ze over enkele minuten bij haar zou zijn. Ze ontdeed een vrolijk brabbelende Emma van de etensresten om haar mond en tilde haar uit het houten stoeltje. "Zullen wij tante Belle eens een bezoekje brengen?" Het was meer een aankondiging dan een vraag, maar Emma leek ermee in te stemmen.
Nog geen moment later had ze een briefje voor Charming achtergelaten en droeg ze Emma met zich mee naar het kasteel van Belle. Omhuld in warme kleding konden ze beide genieten van de sneeuw. Emma stak haar kleine handje uit. De verwondering was op haar gezicht te lezen toen er een perfect uitgesneden sneeuwvlok op haar handpalm landde en langzaam wegsmolt. Snow lachte hartelijk. Het deed haar zoveel plezier wanneer ze Emma zich, over voor haar inmiddels normale dingen, zo zag verwonderen. Het was een prachtig gezicht. Ook Snow stak haar hand uit en probeerde zich voor te stellen dat ze niet was geboren toen het land geteisterd werd door de meest zware sneeuwstorm in de geschiedenis, alsof ze nog nooit de sneeuw op haar huid had gevoeld. Emma lachte toen ze haar gezicht zag. Zo schuifelde ze voort door de sneeuw en verwonderde zich over elke vlok die op hen neerdaalde.
Het was bijna jammer toen het warme en veilige kasteel van Belle in zicht kwam. Emma's kleine handjes staken zich gretig uit om de laatste vlokken te vangen voordat de deur door Mevrouw Tuit werd geopend. "Goedemiddag," begroette Snow haar glimlachend. "Ik kom weer eens een kopje thee met Belle drinken, als u dat goedkeurt." Ze knikte en stapte opzij om Snow binnen te laten. Bijna wilde ze haar vragen waar in het kasteel ze Belle kon vinden, maar bedacht zich toen dat het niet nodig was dat te doen. Ze kon haar beter vragen in welke hoek van de gigantische bibliotheek bevond.
Snow vond haar inderdaad in de bibliotheek. "Belle!" riep ze enthousiast. Ze zette Emma uiterst voorzichtig neer, die meteen nieuwsgierig rond begon te kruipen en rende op een drafje op haar af. Het enige wat haar er van weerhield haar sterk te omhelzen, was haar mooie, ronde buik. Voorzichtig nam ze haar in een omhelzing en plaatste vervolgens haar hand op haar buik. Ze glimlachte breed, en verwonderde zich alsof het de eerste keer was dat ze een baby voelde schoppen. "Wat prachtig, Belle." Toen ze haar hand weer terugtrok en om zich heen keek, zag ze dat Belle omringd was door boeken met titels als; Biologie van de zwangerschap en ze zuchtte. "Belle, je wordt een fantastische moeder, vertrouw me op mijn woord, en niet op de woorden uit deze boeken," glimlachte ze naar haar. Vervolgens wierp ze een blik over haar schouder om te zien dat Emma helemaal naar de andere kant van de kamer was gekropen. Ze rende op haar af om haar plan, welk plan dan ook te onderscheppen. Lachend kwam ze terug. "Sorry, ik kwam eigenlijk even een kopje thee drinken," deelde ze mee.

Belle leek erg blij te zijn met de komst van Snow en haar woorden over dat ze een goede moeder zou zijn. Ze was blij dat ze ten minste iets voor Belle kon doen en haar wat moed in kon spreken. Maar ze had Belle nog niet eens om een kopje thee kunnen vragen of een afgrijselijke kreet, vervuld van pijn, rolde over Belle's lippen. Geschrokken draaide ze haar hoofd om nog net op tijd te zien dat Belle zich vastklampte aan het leesmeubilair en in elkaar kromp. Voordat ze het wist was Snow al op de grond naast haar neergeknield, en hield Belle's hoofd tussen beide handen. "Belle. Belle, kijk me aan!" Maar Belle keek haar niet aan, en enkele seconden later vielen haar ogen dicht en zakte ze voor Snows ogen in elkaar. Een paar keren haalde ze diep adem om zichzelf te kalmeren, en riep toen zo hard als ze kon; "Help!" Er kwam geen reactie. Nog eens herhaalde ze haar noodkreet, maar weer hoorde niemand het. Er waren twee mensen in deze ruimte die ze niet alleen kon laten, dus zou ze met geen mogelijkheid hulp kunnen gaan halen. Waarom moest dit kasteel dan ook zo groot zijn?
Paniekerig zocht haar blik naar iets waar ze Belle op zou kunnen leggen, maar de bibliotheek bood enkel stoelen. Nog eens probeerde ze haar ademhaling omlaag te duwen, zodat die niet gejaagd in haar keel zou blijven hangen en haar zou belemmeren. Daarna stond ze op, leegde haar longen, en tilde Belle op met alle kracht die ze in zich had. Zo goed en zo kwaad als het ging schuifelde ze voorzichtig met Belle naar de volgende kamer. Ze trapte de deur open en zag, tot haar grote opluchting, een bed in de kleine kamer staan die waarschijnlijk bedoeld was als onderkomen voor gasten. Zo voorzichtig maar snel mogelijk legde ze Belle op het bed, zette ze Emma in een stoel waar ze met geen mogelijkheid vanaf zou kunnen komen, ging boven aan de trap staan en riep nog eens zo hard als haar stembanden dat toelieten; "Help!" Ze snelde terug naar de kamer en volgde haar eerste impuls. Het was jammer voor de bloemen, maar ze had het water uit de vaas dringend nodig. Ze schuurde een reep van het beddengoed af en goot het water dat oorspronkelijk bestemd was voor de bloemen erover heen. Vervolgens legde ze het op Belle's voorhoofd. Snow hoorde haastige voetstappen de trap op komen, en herkende ze meteen. Mevrouw Tuit. Opgelucht haalde ze adem toen ze de bezorgd de deur opendeed en vervolgens een hand voor haar mond sloeg. "Luister," viel Snow haar verduidelijkend in de reden. Er was nu immers geen tijd voor beleefd zijn. "Haal een dokter, nu. O, en neem Emma mee." Even aarzelde ze, maar toen voegde ze er aan toe; "En het maakt me niet uit of Belle en het Beest het weer bijgelegd hebben of niet, hij moet nu komen." Zo snel als ze gekomen was, ging ze ook weer weg, en toen Snow het bevochtigde stuk stof tegen Belle's voorhoofd aandrukte, nam Mevrouw Tuit Emma met zich mee en hoorde ze de deur weer in het slot vallen. Snel schoof ze een stoel naast het bed en nam erop plaats, het gezicht van Belle nog altijd koelend.
Snow slaakte een opgeluchte zucht toen haar oogleden bewogen en uiteindelijk opengingen. Ze duwde haar zachtjes terug in het bed, en zei, voordat Belle de kans kreeg in paniek te raken op kalmerende toon; "Rustig maar, je bevalling is nog niet begonnen. Ik denk alleen dat je buiten bewustzijn raakte doordat je wat bloed verloren hebt, maar dat is een heel normaal voorteken. Zolang je vliezen nog niet gebroken zijn, is er niets aan de hand. Rust nog maar even uit." Ze vertelde er niet bij dat de dokter er nu eigenlijk al lange tijd had moeten zijn en dat ze vreesde dat deze niet meer zou komen.  

Het was een goed teken dat Belle nog kon glimlachen. Snow haalde de vochtige strook stof van haar voorhoofd af, blij dat ze weer bijgekomen was. Net toen ze besloot dat ze Belle nu wel even alleen zou kunnen laten, ging de deur open, en kwam een in wit gehulde man de kamer binnen gelopen. Nijdig stond Snow op en zei; "Belle, ik ga wat te drinken voor je halen. Ik ben zo terug," terwijl ze de dokter een blik toewierp die zich afvroeg waarom hij in hemelsnaam niet eerder gekomen kon zijn.
Maar toen ze de gang in liep, zag ze de schaduw van sneeuwvlokjes op het rode tapijt dwarrelen en bedacht ze zich weer hoe de buitenwereld het maar moeilijk had met de sneeuw. Ze zuchtte uit begrip en daalde te trappen af.
In de keuken liep ze een bezorgde Mevrouw Tuit tegen het lijf, die Emma te eten gaf. Snow knikte geruststellend naar haar. "Ze is weer bij, de bevalling is nog niet begonnen, en de dokter is gearriveerd," informeerde ze haar zakelijk. "Ik kom enkel wat te drinken voor haar maken."
Een waterkoker later liep ze met een dienblad met dampende thee de trappen weer op. Aangekomen in de logeerkamer trof ze de dokter die net vertrok. Snow fronste. "Waar gaat u heen, als ik vragen mag?" De dokter wierp haar een verdrietige blik, en begon aan haar uit te leggen dat een van de baby's gestorven was, dat ze daarom een keizersnede nodig zou hebben en hij haar die niet kon geven. Snow haastte zich de kamer in, en zag Belle met haar handen voor haar gezicht geslagen zachtjes snikkend op het bed zitten. Ze zette de thee neer en sloeg haar armen om haar heen. Lange tijd zwegen ze. "Belle... Ik vind het zo erg voor je..." was het enige dat ze aan woorden kon uitbrengen. "Er komt zo snel mogelijk iemand..." zei Snow, in de onwetendheid dat er helemaal niemand zou komen.    

Eeen paar betraande ogen keek Snow aan, en de daarbij horende mond snikkend zei; "Het is verschrikkelijk," Snow legde haar hoofd tegen dat van Belle en begon haar zachtjes heen en weer te wiegen, terwijl ze elkaar stevig omhelsde. Plotseling verslapte Belle's greep om Snows rug om naar haar buik te grijpen. Snows ogen werden groot en een golf van angst overspoelde haar toen Belle kreunde van de pijn. Het duurde maar enkele seconden, voordat ze diep adem haalde, ze probeerde haar lichaam niet meer te laten trillen en Belle haar steun nog eens aan te bieden. "Snow," begon Belle voordat ze onderbroken werd door weer eens een steek in haar maag. "Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken en zijn de weeën begonnen." Haar stem klonk angstig en vervuld van pijn. Snow sloot haar ogen eens, vulde haar longen en liet ze toen langzaam leeglopen, hief haar hoofd en handelde vanuit haar intuïtie. Ze knielde naast het bed neer en greep Belle's hand. "Belle, Belle luister naar me. Rustig ademhalen, oke? Doe me maar na." Nu ze eindelijke Belle's begrijpelijk onverdeelde aandacht had getrokken, moest ze ervoor zorgen dat ze niet nog meer in paniek zou raken, en dat hield in dat haar ademhaling belangrijk was om rustig te krijgen. Ter demonstratie zoog ze zoveel mogelijk lucht naar binnen, om het zo lang mogelijk vast te houden en vervolgens rustig uit te blazen. Ze bleef het doen, zo goed en zo kwaad als het ging, totdat Belle het tempo ook te pakken had. "Goed zo. Je doet het perfect, Belle, echt waar." Snow probeerde te glimlachen. Maar het lachen verging haar snel toen er nog eens een wee kwam en Belle haar hand gebruikte om zich aan vast te klampen. Ze klemde haar kiezen op elkaar en voelde met haar mee. De twee belangrijkste personen waar Snow om had gevraagd er te zijn, waren er niet. Het Beest. Waar bleef hij? Hij woonde in dit kasteel, bij Gods naam. Hij werd vader. Hij moest wel komen. En wat misschien voor iedereen nog veel belangrijker was; een dokter. Meer dan een uur geleden was Belle's eerste dokter vertrokken om de boodschap door te geven, maar nog steeds was er geen spoor van hulp te bekennen. Bezorgd wierp ze een blik uit het raam, maar het dikke pak sneeuw dat er tegen aan gewaaid was ontnam haar het uitzicht. Dat beloofde niet veel goeds. Ze slaagde er in Belle weer rustig te krijgen na haar tweede wee. "Oke, het is belangrijk dat we weten hoeveel tijd er tussen je weeën zit, ja?" Ze wierp een blik op de klok en liet daarna Belles hand los om de gordijnen voor het raam dicht te trekken om Belle van de buitenwereld te scheiden. Ze begon te ijsberen voor de nu gesloten ramen, beet onbewust een paar van haar nagels stuk. Toen ze Belle nog eens wat drinken had gegeven, haar voorhoofd had gekoeld en de seconden eindeloos voorbij getikt waren, had ze eindelijk de moed verzameld om het te zeggen. "Belle? Ik... Ik wil je niet afschrikken, maar... De dokter komt niet meer. Dat betekend dat ik nu verantwoordelijk ben voor jou en je... kind." Ze had nog zo graag de juiste woorden willen gebruiken, maar dat zat er blijkbaar niet in. Ze wendde haar blik af en wachtte, de klok tikkend in haar oor.

Meteen na Snows woorden, begon Belle's ademhaling zich weer te versnellen, en begon ze in paniek te raken. Gelukkig was Snow in staat haar weer rustig te krijgen voordat er nog eens een wee kwam. Bezorgd keek ze op de klok. Er waren slechts enkelen minuten verstreken; dat was veel sneller dan de vorige wee. Belle had nog maar seconden in haar hand geknepen of haar greep verslapte weer en de wee trok weg. "Goed zo, je doet het al veel beter," wist ze zo kalmerend mogelijk uit te brengen. Het was haar mond nog niet uit, of er werd op de deur geklopt. Hoopvol draaide ze haar hoofd naar het geluid. Het Beest betrad te kamer. Snow wist niet of dat gunstig was of niet, maar nadat ze hem een blik toe had geworpen die hem duidelijk maakte dat hij het haar nooit meer mocht flikken zo laat te komen op de bevalling van zijn bloedeigen vrouw, kon ze alleen maar opgelucht en blij zijn dat hij er was. Hij en Belle wisselde enkele woorden, en Snow was blij dat de nijd tussen hen was weggezakt. Ze wilde zojuist gaan glimlachen, toen er weer in haar hand geknepen werd en Belle het uitschreeuwde. Ook deze keer liet iedereen in de kamer het maar over zich heenkomen. Maar toen Belle haar hand weer kon loslaten, was het toch echt tijd om het te zeggen. Ze haalde diep adem, zocht oogcontact met Belle en zei; "Belle, de weeën komen erg dicht op elkaar; het is tijd. Maak je geen zorgen, alsjeblieft. Het komt goed, dat weet ik gewoon." Vervolgens keek ze naar het Beest, om hem met haar ogen te vertellen dat hij er voor haar moest zijn. Ze focuste zich, en zei; "Oke, ik tel tot drie, en dan pers je zo hard als je kunt." Voor de laatste keer haalde ze diep adem. Toen begon ze te tellen.

Belle deed het geweldig. Er waren nog geen twintig minuten verstreken, of ze bracht haar eerste kind ter wereld. "Het is een meisje!" glimlachte Snow terwijl ze Belle haar dochter overhandigde. Het enige wat ze kon doen was breed glimlachen terwijl Belle het kind teder aanpakte en zij en het Beest het liefkoosde. Veel tijd was er echter niet, of het tweede kind had besloten dat het nu zijn tijd was geboren te worden. Terwijl Mevrouw Tuit Belle's eerste dochter reinigde en aankleedde, begeleidde Snow haar door haar tweede bevalling heen. Hoewel het dit keer moeizamer ging, waren er deze keer geen complicaties. Totdat ze er al snel achter kwam dat het kind niet huilde. Haar hart brak toen ze het levenloze lichaam van de tweede dochter bekeek. Zwijgend gaf ze haar meteen voorzichtig aan Mevrouw Tuit, en wendde toen haar hoofd af om Belle nog wat te drinken te geven. Er was geen tijd te verliezen, maar deze baby liet toch wat langer op zich wachten. Zestig klokslagen lang duurde het voordat Belle nog eens weeën kreeg en ze iedereen uit zijn gespannen wachthouding verloste. Het was half vier wanneer haar derde dochter eindelijk haar keel opentrekt en het geluid van haar gehuil de kamer vulde.
Enkele momenten later lagen alle drie de dochters van Belle vredig op haar borst te slapen, maar Snow merkte op dat heer ogen zich vulde met tranen toen ze naar haar tweede dochter keek. Ze knielde naast haar neer en veegde met haar mouw over de rug van haar hand getrokken de tranen en het zweet van Belle's wangen af en keek haar aan. "Het is voorbij... Je hebt het fantastisch gedaan, Belle. Echt." Ze volgde Belle's blik naar het enige kind wat het niet had gered en aaide voorzichtig met een vinger over het hoofdje van het kind. "Je moeder houdt van je..." fluisterde ze zachtjes in haar oortje. Niets was meer waar, dat had ze wel kunnen opmaken uit de manier waarop Belle naar alle drie haar dochters had gekeken. De meest liefdevolle blik die ze haar ooit aan iemand had zien geven. "Hoe mag ik deze drie lievelingetjes noemen?" vroeg Snow zachtjes terwijl ze Belle en het Beest beide afwachtend aankeek.

Voordat er ook maar overleg gepleegd kon worden, zei Belle; "Laten we zeggen dat de twee levende meisjes Luna en Sascha heten en het derde meisje Victoria heet." Vervolgens keek ze het Beest aan om bij hem naar goedkeuring te zoeken. Gelukkig knikte het instemmend. "Dat zijn prachtige namen, Belle," gaf Snow haar mening. Het kindje het dichts binnen Snows bereik -Luna- strekte haar handje uit en greep daarbij naar Snows vinger. Snow lachte breed naar haar. "Hallo Luna," fluisterde ze. Belle keek haar aan. "Bedankt voor alles Snow," zei Belle, en omhelsde haar zo goed en zo kwaad als het ging met de drie pasgeboren kinderen in haar armen. "Graag gedaan, Belle. Ik had dit speciale moment voor geen goud willen missen." Hun omhelzing werd onderbroken door een vrolijke kirrende Emma die besloten had dat ze in staat was om eigenhandig van haar stoel af te klimmen. Snow bevrijdde zich uit Belle's armen en snelde naar Emma toe om haar van haar stevige greep op de stoel te ontdoen. Ze tilde haar op en zwaaide haar door de lucht. "Kom eens hier, jij aapje. Zullen we je kersverse nichtjes eens gaan ontmoeten?" Emma maakte een geluid dat ze als instemmend hoorde en ze droeg haar naar het bed, waar ze voor Belle neerknielde en Emma de namen van de drie kinderen leerden. Emma snapte helemaal niets van het feit dat Victoria het niet gered had. Snow verlaagde haar stemvolume zodat Emma het niet zou horen en vroeg droevig; "Wanneer is haar begrafenis?"

Belle zocht naar goedkeuring van het Beest toen ze voorstelde; "Zullen we de begrafenis volgende week vrijdag houden?" Hij knikte. Daarna wendde Belle haar hoofd naar Victoria, aaide over haar voorhoofd en zei; "Het is jammer dat je niet van het leven kon genieten." Toen haar ogen weer waterig werden, knielde Snow naast haar neer, en had haar armen om Belle heen geslagen net op het moment dat een van de tranen ontsnapte en over haar wang gleed. "Het spijt me zo..." fluisterde ze, terwijl ze haar hoofd tegen dat van Belle drukte, haar medeleven tonend. Enkele momenten bleef ze zo zitten om haar te troosten. Tot er achter haar inspannende geluiden van Emma klonken die probeerde het bed op te klimmen. Snow stak daar een stokje voor door haar omhelzing met Belle te beëindigen en wat verder op de rand van het bed naar achteren te schuiven, waardoor ze Emma haar schoot op kon tillen. Met een arm hield ze Emma op haar plaats, en met de andere zocht ze Belle's hand en gaf er een kneepje in. "Ik ben trots op je, Belle," zei ze met een kleine glimlach. Belle was lange tijd zo bang geweest, maar had het nu eindelijk doorstaan. Ze wist zeker dat Belle een geweldige moeder zou zijn. Daar was geen twijfel over mogelijk, de blik waarmee ze naar haar drie dochtertjes keek beoordelend. "Je gaat het fantastisch doen," deelde ze haar gedachte met Belle. Plotseling begon een van de meisjes, Sascha, te huilen. Daarmee stak ze Luna aan en binnen te kortste keren was de kamer gevuld met het geluid van hongerige pasgeborenen.