Een Boswandeling (Belle)

Vrolijk huppelde Roodkapje door het bos. Het was een zonnige dag en haar moeder had haar toestemming gegeven om een boswandeling te maken, máár, zo zei haar moeder, ze mocht niet met vreemden praten. Roodkapje had achter haar moeders rug met haar ogen gerold. Ze was al elf, dan was je toch al oud en wijs genoeg om zelf te beslissen met wie je ging praten?

Of Roodkapje echt wijs was, dat valt te betwijfelen, maar ze was in ieder geval wel verstandig genoeg om op het pad te blijven. Ze sprong over een nogal grote boomwortel, die het pad versperde, waardoor haar rode kap van haar hoofd afgleed. Het blonde meisje stopte even met huppelen om haar kap weer over haar hoofd te trekken en nam ook even de tijd om een kiezeltje uit haar rode schoentjes te halen. Toen ze weer opkeek en verder wilde huppelen, zag ze in de verte een gedaante aan komen lopen, een vrouw zo te zien. Roodkapje bleef staan, niet goed wetend wat ze moest doen. Ze kende de vrouw niet en haar moeder wilde niet dat ze met vreemde praten, maar toch... de vrouw zag er niet erg onbetrouwbaar uit?

‘Goedemorgen!’ groette ze dus maar, toen de vrouw binnen gehoorafstand was.

Belle was rustig in het bos aan het wandelen toen emand goedemorgen riep. Geschrokken draaide ze zich om. Ze zag een meisje met een rood kapje; Belle wandelde naar haar toe. 'Goedemoren meisje' zei ze vriendelijk en e glimlachte naar het meisje. 'Wat is je naam'? vroeg belle toen aan het meisje. Belle ging op een boomstronk zitten terwijl ze op antwoord wachtte.

De vrouw groette vrolijk terug, hoewel ze wel een beetje geschrokken leek van Roodkapje. Misschien had de vrouw gedacht dat ze alleen in het bos was en had ze Roodkapje niet aan horen komen? ‘Wat is je naam?’ vroeg de vriendelijke vrouw, terwijl ze op een boomstronk ging zitten. Roodkapje glimlachte. ‘Ik word Roodkapje genoemd,’ zei ze en ze vervolgde: ‘Sorry dat ik u liet schrikken, mevrouw. Dat was niet mijn bedoeling.’

Belle glimlachte naar Roodkapje. 'Maakt niet uit hoor' zei ze vriendelijk. 'mijn naam is trouwens belle maar de meeste noemen me uiteraard prinses Belle' zei belle vervolgens tegen Roodkapje. 'Heb je zin om te wandelen met mij en eventueel mijn kasteel te zien'? vroeg Belle. belle mocht roodkapje wel. Ze vond roodkapje erg vriendelijk en dat is een eigenschap waar Belle van hield.

De vrouw vond het gelukkig niet erg dat Roodkapje haar had laten schrikken. ‘Mijn naam is trouwens Belle,’ zei de vrouw. ‘Maar de meesten noemen me uiteraard prinses Belle.’ Prinses Belle?! Roodkapjes mond zakte een beetje open. Ze had prinses Belle nog nooit in het echt gezien, maar ze had natuurlijk wel veel over de prinses gehoord! Toen Belle vroeg of ze zin had om te wandelen en eventueel haar kasteel te zien, wist Roodkapje helemaal niet wat haar overkwam. Ze dacht niet lang na voordat ze enthousiast antwoordde: ‘O ja! Ja, natuurlijk!’ riep ze uit en ze maakte een wat onhandige buiging voor de prinses. ‘Ik zou graag met u wandelen en uw kasteel zien.’

Toen Belle de onhandige buigeing van Roodkapje zag moest ze lachen. Ze kon er niks aan doen het zag er gewoon heel grappig uit. 'sorry maar je buiging vond ik grappig' zei belle toen ze uitgelachen was. 'Belle hoopte dat Roodkapje niet dat ze haar aan het uitlachen was.
'Zullen we gan'? vroeg Belle aan Roodkapje. Belle hoopte dat Roodkapje nog met haar mee wou gaan wandelen en dat Roodkapje niet boos was op haar omdat ze net om haar moest lachen.