-Finally outside- [x]Belle

De baby in haar armen gedrukt, warm gehouden door een wollen dekentje, liep Snow korte passen over het balkon. Sussend wiegde ze Emma heen en weer, maar toch bleef ze geluid uit haar keel krijgen. "Sst... Stil maar... Stil maar, het is oke..." Snow's kalme worden leken niet tot haar door te dringen. Zuchtend en vermoeid ging ze op de balkonrand zitten. De bevalling had haar al dagenlang in de ban gehouden, en ze kon niet langer dan vijf maal van de balustrade naar de deur lopen of ze was al weer uitgeput. Uit een impuls, of iets wat misschien moederlijk instinct werd genoemd, schikte Snow de dekens opnieuw en begon te zingen. Haar warme stem vulde de schemerende buitenlucht en liet de vogels voor een moment lang zwijgen.
"Laat me zitten, laat me zingen, laat je oren vullen met mijn stem. Voor je al je duizend tranen, die ik zelfs hier in het donker nog herken. Wanneer de hemel donker wordt, en de nachtegaal niet meer fluit. Weet dan dat het tijd is dat jij je oogjes sluit. Geef je over aan het donker, laat je vallen in de nacht. Vergeet alles wat er was, weet dat ik morgen op je wacht."
Bij de eerste woorden had Emma haar gehuil gestaakt. Bij de laatsten was ze al in slaap gevallen.
Snow wierp haar een liefdevolle blik toe en stond op om Emma in haar wiegje te leggen, toen haar oog plotseling iemand beneden het balkon ving.
Nieuwsgierig stond ze op om zich over de balustrade te buigen. Naast de rozenstruiken, waar ze altijd zo dol op was, stond een meisje. In het geel gekleed. Ze kon niet meer details zien, maar wat ze wel wist, was dat ze haar al eens eerder had gezien. Natuurlijk, dat kon ook niet anders nu ze hier al een tijdje woonde. Ze wierp een blik op Emma, die, met haar handjes dicht bij haar gezicht vredig lag te slapen. Met een glimlach op haar gezicht, besloot Snow dat ze best wel even naar beneden kon lopen.
Aan het einde van de trappen moest ze even op adem komen, en een paar bezorgde wachters afwuiven voordat ze de kasteeltuin opstapte. Het was een warme en windstille avond, en de eerste sterren tekende helder aan de hemel af. Snow snoof de heerlijk geurende bloesems diep op. Het was heerlijk om weer even buiten te zijn, gezien sinds vijf dagen haar poging die het meest dichtbij kwam op buitenlucht het balkon was geweest. Emma zou het onbewust vast ook heerlijk vinden. Vastberaden, doch langzaam liep Snow richting de rozenstruiken.
Hoewel de tuin groot was en zich uitstrekt in kleurrijke gewaarwordingen, wist Snow er goed de weg. Ze kon zich zo ophalen waar elke plantsoort stond, en waar ze in welk seizoen moest zijn. Ze was er heilig van overtuigd dat het tuinpersoneel nog heel wat van haar op zou steken.
Bij de rozenstruiken aangekomen benaderde ze het meisje van achteren. "Goede ochtend, ik hoop u niet te storen," sprak ze op zachtere toon dan ze normaal zou doen. Ze zette een pas naar de zijkant, zodat ze het gezicht van de prinses -dat is tenminste hoe ze eruit zag- beter kon zien. Nu Snow haar aandacht getrokken had, probeerde ze een elegant beleefde buiging te maken, zoals ze dat altijd geleerd had, maar eindigde in een gezicht vertrokken van de pijn. Snel herstelde ze zich en zei; "Neemt u mij niet kwalijk, ze heeft nogal voor wat opschudding gezorgd," verontschuldigde ze zich, op Emma duidend door haar wat op te tillen. Ze glimlachte. "Dit is Emma, en mijn naam is Snow, aangenaam. Mag ik u misschien naar uw naam vragen?" Snow kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Daarbij was ze tenslotte naar beneden gekomen om het te achterhalen, dus zou ze zich niet van haar doel af laten leiden.

Na Snows begroeting draaide de prinses zich om en bevestigde haar vermoeden dat ze haar helemaal niet gestoord had. Toen ze zich voorgesteld had, wierp ze een blik op Emma, die nog steeds onverstoord in de armen van Snow lag te slapen en enkel haar handje verschoof als teken dat ze ons hoorde praten. Snow vroeg haar vervolgens naar haar naam, een vraag die het meisje met beleefd en hoffelijk gemak beantwoordde. "Mijn naam is Belle," zei ze, en ook zij zakte even lichtjes door haar knieën in een soepele buiging die er waarschijnlijk beter uit had gezien dan de poging van Snow.
Snow glimlachte. Belle's naam kwam haar bekend voor, misschien gewoon omdat ze hem eerder had horen vallen rondom het Kastelengebied.
"Dat is een prachtige naam, Belle," luidde haar mening. Ze liet even ruimte om onder ogen te komen dat ze toch echt te vermoeid was om te blijven staan, en haar blik dwaalde af, op zoek naar een bankje. Het enige waar haar oog op viel was een zitplaats midden in de appelbomengaard, enkele meters verderop. Die boomgaard was de enige in de hele tuin die haar niet beviel; ze meed appels nu liever, na wat er eens een aantal jaren geleden gebeurd was. Ook al was er nu aan de boom geen enkele appel te vinden, slechts bloesem, wilde ze het niet wagen. Uiteindelijk deed ze een pas achteruit en zette zich neer op de sokkel van het standbeeld. Overal in de tuin waren deze standbeelden te vinden, en ze werden telkens gebouwd om de overleden edelen te eren. Snow vond het een prachtig idee, en bezocht dan ook vaak het standbeeld van haar moeder, dat ze zo ver mogelijk van de appelbomen weg had laten plaatsen.
"Het spijt me, ik moet eventjes zitten," legde ze uit in de hoop dat Belle het wel zou begrijpen. Ze wierp een blik op Emma, en toen weer op Belle. "Ik heb het vermoeden dat ik je een aantal malen eerder heb gezien, zou dat kunnen kloppen?" vroeg ze zich hardop aan haar af. Plotseling viel het haar in waar ze Belle eens eerder had gezien en haar naam had gehoord. De bibliotheek.
De bibliotheek was een knus houten onderkomen, dat voor gezamenlijk gebruik diende en zich achter een van de kastelen bevond. "Ik denk... Dat ik je eens in de bibliotheek heb gezien, misschien?" Snow bekeek Belle's gezicht. Ze zou zich Belle best voor kunnen stellen als iemand die veel las en wist.

Belle keek toe hoe Snow zich neerzette op de sokkel van het standbeeld. Snow verontschuldigde zich snel, in de hoop dat Belle zich niet afgewuift zou voelen, want dat was absoluut niet haar intentie geweest. Belle leek zo in gedachten verzonken dat ze Snows vragen niet eens hoorde. Ze keek haar afwachtend aan, maar toen ze weer naar Snow keek, zei zei slechts; "Neemt u mij niet kwalijk, maar ik zie dat u heel moe bent. Vind u het goed als u even gaat rusten in mijn kasteel?"
Toch was ze zo blij met dat voorstel, dat ze niet eens meer antwoord wilde. Ze slaakt een inwendige zucht van verlichting. Misschien was het toch te impulsief geweest om uit het niets weer zo'n groot stuk te moeten lopen. Ze durfde te wedden dat Belle's kasteel dichterbij was dat dat van haar, aangezien Snows kasteel zich in de verste uithoek hiervandaan bevond. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Maar hoe ver was Belle's kasteel? Ze wist niet of ze wel in staat zou zijn zelfs een kleine afstand op eigen houtje af te leggen.
Alsof Belle haar gedachten had onderschept, zei ze; "Ik stel voor om Emma mee te nemen naar het kasteel om haar daar even te overhandigen aan Mevrouw Tuit en om dan even mijn paard Philippe te halen. Ik zal dan weer naar u terug komen met mijn paard en dan brengt mijn paard ons terug naar het kasteel is dat een goed idee?"
Een overrompelde glimlach speelde met Snows lippen. Ze had zelden een prinses ontmoet die zo begaan met anderen was, en meteen oprecht attent. Plotseling werd ze zich bewust van Emma, die een protesterend geluidje maakte toen Snow haar in haar armen verschoof. Ze keek naar haar, en realiseerde zich toen dat ze, ten eerste Belle net een paar minuten kenden, ten tweede ze niet eens wist wie Mevrouw Tuit dan ook mocht zijn, en ze, ten derde, zichzelf nooit zou vergeven als er iets met Emma zou gebeuren. Emma en David waren de enige familie die ze nog had. En die koesterde ze.
Als ze een ding wel geleerd had doordat ze eens vervloekt was geweest, was het wel dat je je familie nooit in de steek kunt laten. Nooit, zelfs al is het thuis ondragelijk. Nog steeds dacht ze er iedere dag aan dat het voor een groot deel haar schuld was, het overlijden van haar ouders. En nu zou ze Emma niet in de steek laten.
Een golf wantrouwen aan moederlijk instinct overspoelde haar, en beroofde haar van haar woorden. Ze kon Belle alleen nog maar aankijken en wist echt niet meer wat ze zou moeten zeggen.
Maar voordat er echt een stilte kon vallen, doorkliefde Belle die. "U hoeft niet bang te zijn mevrouw Tuit en ik zullen goed voor Emma zorgen."
Snow glimlachte. Hoe zou ze Belle niet kunnen vertrouwen? Ze kende haar pas net, en nu al was ze een van de aardigste personen die ze ooit ontmoet had. "Oh, daar twijfel ik niet aan," lachte ze. Daarna klonk haar stem serieuzer dan voorheen; "Bedankt Belle, ik waardeer je attentie echt," bedankte Snow Belle met oprechte blijdschap.
Toen haalde ze eens diep adem, kuste Emma zachtjes op haar voorhoofd, en overhandigde haar uiterst voorzichtig aan Belle.

Meteen voelde Snow dat ze ze Belle kon vertrouwen toen ze Emma uit handen gaf. Ze keek liefdevol toe hoe ze de baby aanpakte en beloofde snel terug te zijn. Snow knikte en keek Belle na, hoe ze rustig met Emma het pad afliep. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Belle zou echt een goede moeder zijn.
Snow kwam even op adem, ging weer rustig zitten en leunde tegen de benen van een Koning aan die ze nooit had gekend. Ze legde haar handen op haar buik en sloot haar ogen, luisterend naar de vele vogels om haar heen die allemaal hun eigen liedje floten.
Ondanks het redelijk warm was buiten, sloeg Snow haar witte jasje dichter om zich heen. Ze bekeek de vlinders, die desondanks de ondergaande zon nog lang niet uitgedarteld waren. De vijver, waar het ook nog altijd borrelde van leven. Tenslotte draaide ze haar hoofd en kon net de middelste toren van haar eigen kasteel zien. Misschien had ze een briefje moeten achterlaten, voor Charming. Hij was altijd erg bezorgd. Maar hij wist ook dat Snow avontuurlijk was en niet te lang stil kon blijven zitten.  Ze zag een klein lichtje branden, dus hij moest al thuisgekomen zijn van zijn duel. Ach, hij zou het vast wel begrijpen.
Daarna draaide ze haar hoofd naar de appelboomgaard en stond zichzelf toe de verboden vruchten te aanschouwen. De vruchten die haar uit haar paradijs hadden gerukt. Zo bleef ze zitten tot ze Belle terug hoorde komen.
De hoefslagen van Phillippe, zoals ze had verteld dat haar paard heette, klonken kalm en zorgzaam. Snow glimlachte. Ze had al lang niet meer op een paard gezeten. Paardrijden was zo rustgevend, voelde zo vrij en tegelijkertijd rebels. Het voelde een met de natuur.
Snow draaide zich om, en haar glimlach werd meteen van haar gezicht geveegd. Ze zag hoe Belle van het paard stapte en vervolgens brakend tot stilstand kwam. Snow verstijfde. Hoe zeer ze ook de neiging had om haar ogen dicht te knijpen en haar hoofd af te wenden, Belle had haar ook geholpen. Ze haalde diep adem en liep op Belle af.
Het volgende moment haalde ze met haar handen Belle's haar uit de weg van haar gezicht en bleef het naar achteren strelen totdat ze klaar was. Snow zette een pas naar achteren en keek Belle bezorgd aan. Nog geen seconde later liep ze snikkend op Snow af.
Snow opende haar armen en trok haar in een omhelzing, terwijl ze Belle's kin op haar schouder legde en haar haar streelde. "He, het is goed. Het is goed nu," zei ze zacht tegen haar. Even liet ze haar los en hield zich op armlengte afstand om haar gezicht te bekijken. Daarna legde ze haar handpalm op Belle's voorhoofd, terwijl ze zachtjes door bleef snikken. "Je hebt geen koorts, lieverd." Snow's hand zakte toen naar Belle's wangen en veegde die droog met het einde van haar mouw.
"Kom, ik breng je naar huis," fluisterde Snow, zich realiserend dat Belle nu de zwakste onder hen was. "Ik neem de teugels wel, als jij me de weg wijst." Ze sloeg een arm om Belle heen en hielp haar daarna op het paard. Vervolgens klom ze er moeizaam zelf op en pakte Philippes teugels. Ze aaide haar hand door zijn manen, om ook het paard gerust te stellen. Ze boog zich voorover om in zijn oor te fluisteren; "Belle is een beetje ziek, we gaan voorzichtig rijden, oke?" Daarna controleerde zo of Belle goed zat en golfde de teugels heen en weer om het paard op hoog tempo naar richting het kasteel van Belle te laten draven.

Snow had Phillipe nog niet aangespoord, of Belle verzocht hem alweer te stoppen. Het paard gehoorzaamde verrassend snel aan haar orders. Snow keek bezorgd achterom toen ze Belle achter zich op eigen houtje van het paard af hoorde stappen, maar plotseling leek alles weer goed met haar te gaan. Snow trok bezorgd haar wenkbrauwen en volgde haar beweging door een been soepel van het paard af te zwaaien en zich er vanaf te laten glijden. Ze aaide Phillippe even over zijn neus, maar Belle's woorden verdeelde haar aandacht. "Kan ik je heel even spreken?" vroeg ze. Daarna wendde ze zich tot haar paard en zei; "Ik ben zo terug."
Na Phillipe's hinnikende goedkeuring, liep Belle, nog steeds wat wankel, naar een bankje dat duidelijk buiten gehoorafstand van wie dan ook viel.
"Wat is er met je baasje?" fluisterde ze tegen het paard, terwijl ze haar hand van zijn neus liet zakken. Snow vroeg zich ernstig af wat er zo geheimzinnig kon zijn dat zelfs Belle's paard het niet mocht horen, maar haar nieuwsgierigheid overwon het van haar bezorgdheid en ze stapte Belle met een akelig voorgevoel in haar maag achterna.
Het was inmiddels kouder geworden en het lichte lentebriesje was overgegaan in een stevigere windvlaag, maar dat deerde haar niet meer. Ze was alleen nog maar bang dat Belle haar ernstig nieuws zou brengen, en ook al kende ze haar pas net, bekroop haar weer het instinct dat ze voor haar zou blijven zorgen als dat het geval was. Snow streek haar witte onderrok glad en nestelde zich naast haar op het bankje, dichter tegen haar aan dan eerst het geval geweest was bij hun kennismaking. Ze pakte Belle's hand en keek haar doordringend aan.
"Wat is er aan de hand, het is toch niets ernstig mag ik hopen?" Ze keek haar vol spanning aan, wachtend op een echt antwoord.

Een traan vond zijn weg over Belle's wang, een zout spoor achterlatend. Nog een traan ontsnapte haar oogleden. En nog een. Al snel had Snow haar in haar armen getrokken en zat ze zachtjes te snikken. Snow bleef haar maar omhelzen. Bleef maar zwijgen. Totdat Belle haar gesnik staakte en Snow aankeek. "Sorry, ik zou eigenlijk blij moeten zijn, maar ik ben zo bang," zei ze in een laatste snik. Die woorden verontruste haar alleen maar meer. Voordat Belle haar had willen vertellen wat er aan de hand was, wist ze ook niet wat ze moest verwachten, maar haar verwachtingen van toen waren hoog vergeleken met wat er nu door haar hoofd schoot. Ze zag Belle diep ademhalen en toen slikken. Snow wierp haar een verwachtingsvolle blik. Het leek een eeuwigheid te duren voordat Belle eindelijk haar mond opendeed en het haar vertelde, na nog eens geslikt te hebben. "Ik denk dat ik zwanger ben," viel ze met de deur in huis.
Snow knipperde even met haar ogen, de woorden verwerkend. Toen viel haar mond open, sloeg haar armen om Belle heen en lachte opgelucht; "Maar Belle, dat is geweldig!" Ze kon het niet helpen dat haar ogen zich vulde met tranen van blijdschap; zelfs al zou ze niet vol zitten met zwangerschapshormonen, ze was en bleef een meevoelend persoon. "Gefeliciteerd!" Riep ze uit. Ze kon haar enthousiasme gewoon niet bedwingen. Meteen dacht ze aan de hanger, die ze had geërfd en altijd met zich mee droeg, en die op magische wijze het geslacht van de ongeboren baby kon bepalen. "Dit is echt geweldig, Belle! Hoe ver denk je dat je bent? Het valt toch niet te zien, wel? Weet je dat ik iets heb waarmee je het geslacht zou kunnen bepalen? O, denk je eens in hoe fantastisch Emma en dit kindje het gaan hebben als ze ouder zijn, denk je eens in hoe ze harstvriendinnen zouden kunnen zijn... of, of... samen naar een bal zouden gaan en..." In haar geratel had ze niet meer beseft wat Belle haar voorheen eigenlijk verteld had; ze was bang. Snow onderbrak acuut haar onzinnige stroom van woorden, en fluisterde; "Het spijt me, soms ben ik gewoon iets te enthousiast." Ze zag de angst uit Belle's ogen stralen en onophoudelijk aanhouden. Ze besefte zich hoe rillerig Belle in haar armen had gevoeld nadat ze had overgegeven. Snow keek haar vol medelijden aan, en ze pakte haar hand vast.
"Er is niets om bang voor te zijn, echt waar. Ik was in het begin ook bang, geloof me. Maar stel je toch eens voor, de gedachte alleen al dat je je baby vasthoudt. Het is het mooiste gevoel in de wereld, echt." Ze praatte weer wat langzamer en kalmerend, zoals ze zichzelf wel eens moed insprak. Ze hield haar hoofd schuin en keek Belle met een meelevende en troostende glimlach aan.
Snow vond het oprecht geweldig nieuws.

Belle zuchtte na haar woorden. Snow glimlachte, toen ze dacht dat het eindelijk tot haar doordrong dat ze nergens bang voor hoefde te zijn. Een zwangerschap was leuk, maar het vasthouden van je kindje was nog leuker. Maar toen stond ze op. Snow keek verbaasd naar haar, maar toen liep ze van haar weg, terug richting haar paard. Ze liet haar schouders hangen.
"Belle?" Ze reageerde niet, en bleef maar richting Philippe lopen. Snow vroeg zich af of ze iets verkeerds had gezegd, maar kon zich zo niets voor de geest halen. Snow streek haar jurk even glad toen ze van het koude, marmeren bankje opstond. "Belle!" Riep ze nog eens. "Waar ga je heen?"
Belle vertoonde nog steeds geen enkele vorm van reactie. Bezorgd begon Snow haar met snelle passen achterna te lopen. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze haar inhaalde nog voordat ze op het paard kon klimmen. Snow leunde tegen Philippe aan terwijl ze op adem kwam en ging voor Belle staan, haar weg het paard op blokkerend. Ze keek haar alleen maar strak aan, en toen ze weer op adem was, pakte ze een van Belle's handen en gaf er een licht kneepje in. "Belle..." Ze haalde nog eens diep adem om haar zin volledig af te kunnen maken, richtte haar ogen naar haar op en vroeg; "Waar ben je bang voor?"

Belle bevrijdde zich meteen van de losse grip van haar hand en keerde zich defensief van haar weg. Snow deed haar mond open om iets te zeggen, maar besloot dat nu niet het juiste moment was. Haar lichaam, voor zover Snow dat kon zien, drukte frustratie en boosheid uit, maar ook nog altijd de angst. De angst die voor Snow nog steeds honderden vraagtekens opriep omdat Belle haar vraag maar niet beantwoordde.
Haar voeten zetten al een paar passen in de richting van waar ze oorspronkelijk met Philippe heen zouden gaan, alsof ze nog liever zou lopen dan nog maar een seconde met Snow en haar onbegrip door te brengen, maar toen hielt ze plotseling weer halt.
Snow hield haar hoofd schuin, de hoop koesterend dat Belle haar toe zou vertrouwen wat haar angst betrof. Gelukkig draaide ze zich met een zucht om en zei; "Kom je weer even mee tot aan het bankje?"
Nu was het begrip van Snow voor deze hele situatie ver te zoeken; ze snapte er helemaal niets meer van. Toch hoopte ze dat ze het haar als nog zou vertellen. Snow knikte, misschien iets aan de gretige kant. Daarna wierp ze een blik op Philippe, gaf hem een aai en liep achter Belle aan weer terug naar het bankje.
"Belle, het spijt me als ik je misschien niet snap. Maar er is niet veel meer dat ik kan doen dan zeggen dat je al je angsten vergeet op het moment dat het plaats maakt voor liefde voor de baby..." Snow staakte haar zin. Er was echt niet veel meer dat ze kon doen, of zeggen. Ze moest haar mond maar houden totdat Belle haar zou vertrouwen. En ze hoopte, terwijl ze samen op het bankje ging zitten, dat dat moment nu was.

Voorzichtig en trillend pakte Belle Snows hand vast. Het leek haar moed in te spreken en Snow de hoop in te geven dat ze haar misschien zou vertrouwen. Snow ontspande onbewust haar schouders en hoopte dat ze het zou gaan vertellen.
Belle zuchtte eens diep en zei toen; “Het spijt me heel erg van daarnet, Snow.” Snow gaf een aanmoedigend kneepje in haar hand en haar ogen straalden uit dat ze zich daar helemaal niet voor hoefde te verontschuldigen. Hoewel ze het dolgraag in woorden had willen uitdrukken, begon Belle een nieuwe zin, en ze wilde haar daar absoluut niet in storen, nu ze net wat vertrouwen van haar gewonnen leek te hebben. “Ik ga je een verhaal vertellen over mij in de hoop dat je het dan zal begrijpen.” Belle slikte na die zin, en haar ogen vulde zich met tranen. Snow keek haar begripvol en aanmoedigend aan. Ondanks dat haar ogen over begonnen te lopen en er een enkele traan langs haar wang naar beneden ontsnapte, stak Belle van wal met het verhaal dat haar geschiedenis beschreef. Over hoe haar prins niet altijd zo geweest was als hij nu was, en over hoe Belle hem had geholpen met het verbreken van zijn vloek. Snow snapte het. Ze snapte heel goed dat het Beest, zoals Belle nog steeds vasthield aan zijn bijnaam, zo nu en dan nog steeds uit zijn vel kon springen en dat Belle dacht dat het daar nu een goed moment voor zou zijn.
Ook begreep ze nu waar Belle bang voor was geweest. Ook al kon ze natuurlijk niet exact weten hoe vreselijk ze zich moest voelen, en hoe al deze gebeurtenissen Belle uit haar dagelijks leven hadden gerukt en meegesleept, voelde ze toch meer begrip voor haar.
“Dit alles is nog maar een jaar geleden gebeurd. Snow, ik hoop dat je kan begrijpen dat het nog veel te vroeg is om aan kinderen te beginnen omdat dit alles nog niet zo lang geleden is gebeurd en we nog niet eens getrouwd zijn,” zei Belle met droevige stem en trillende onderlip. Nog voordat Snow de kans kreeg haar begrip uit te drukken, stond Belle op en liep naar Philippe. Arme Belle. Wat ging ze nu doen? Ze kon het toch niet voor iedereen die haar dierbaar was blijven verzwijgen?
Ook Snow stond op en liep haar nog eens achterna, dit keer met rustigere passen. Toen ze Belle bereikt had, legde ze haar hand op haar schouder en keek haar bezorgd aan.
”Belle, bedankt dat je het me verteld hebt. Ik begrijp je, en het spijt me oprecht dat ik dat eerst niet deed.” Toen die woorden goed tot haar doorgedrongen leken te zijn in de stilte die volgde, zei Snow pas weer; ”Wat als we nu eens samen naar jouw kasteel gaan en je het ze vertelt. Iedereen, bedoel ik. Dan zal ik je steunen, overal waar ik maar kan.”

Snow wilde net haar hand van Belle's schouder afhalen toen ze zich omdraaide en zich huilend in haar armen stortte. Wat perplex moest Snow haar reactie incasseren, maar het duurde niet lang voordat ze haar armen troostend om haar heen had geslagen. Een hele tijd lang omhelsde ze haar, en liet haar uithuilen op haar schouder. Toen ze zich van haar losmaakte, en haar met bloeddoorlopen ogen aankeek, trok Snow haar mouw over haar hand en veegde de laatste tranen van Belle's gezicht. Tijdens haar handeling zei Belle, nog steeds verslagen door tranen; "Sorry, ik kon niet langer vechten tegen de tranen."
"Dat hoeft ook niet langer," zei Snow kalm, terwijl ze haar hand van Belle's gezicht afhaalde. Ze zag Belle nauwelijks waarneembaar slikken voordat ze op haar voorstel inging met; "Oke, maar het zal niet makkelijk worden om het aan het Beest te vertellen."
"Ik zal je helpen waar ik kan," zei Snow aanmoedigend. Belle zuchtte en zette de beweging naar haar paard voort. "Kom je ook?" vroeg ze. Snow reageerde maar al te graag op de vraag die ze Belle al lang had willen horen stellen. Dankbaar liep ze achter haar aan.
Belle vertelde Philippe haar bestemming en hij hinnikte gedwee. Snow hielp Belle op het paard en ging achter haar zitten. Voordat Philippe weg kon draven, fluisterde ze tegen Belle; "Het komt goed, dat beloof ik."

Ze zwegen gedurende de hele rit, maar Snow voelde Belle's gepieker aan. Ze twijfelde of ze iets troostend tegen haar zou zeggen, maar bedacht zich toen dat ze haar misschien maar even alleen moest laten. In plaats daarvan genoot ze van Philippes gecontroleerde maar snelle passen, en sloeg ondertussen de route naar Belle's kasteel goed op. Ze hoopte dat ze die nog vele malen mocht volgen.
Waar de kleurrijke, geurige tuin van een prachtig, oud kasteel begon, stapte Belle van Philippe af. Snow volgde haar beweging snel en soepel. Ze volgde Belle ongemakkelijk naar binnen. De binnenkant van het kasteel nam haar ademhaling even weg. De prachtige gepolijste muren, de decoraties en de perfect afgemaakte details waren zo anders dan in haar eigen kasteel. Eigenlijk wilde ze het niet toegeven, maar nog nooit was ze in een ander kasteel dan dat van haar eigen geweest. Ze liet haar hand even over de muur gaan voordat ze haar adem weer liet ontsnappen en haar aandacht weer naar Belle bracht. "Oke, hoe krijgen we heel het kasteel op één plaats?" vroeg ze Snow. De nervositeit leek haar stem doorvlochten. Snow dacht na, terwijl ze de schilderingen op het plafond bestudeerde. Ze haalde eens scherp adem en keek weer naar Belle. "Misschien kun je me als excuus gebruiken om iedereen te verzamelen," legde ze haar ingeving uit. "De aankondiging dat er een gast is, moet iedereen wel op één plaats brengen, toch?" Zelfvoldaan keek ze Belle aan. "Dan kun je het het makkelijkste iedereen vertellen."

"Oke, dan ren ik nu door het kasteel opzoek naar iedereen." Met die woorden, haastte ze zich al weg voordat Snow ook maar tijd had gehad de zin te verstaan. Ze keek haar meelijdend na, Belle moest echt erg zenuwachtig zijn.
Snow had graag willen helpen, maar ze had ten eerste geen idee waar iedereen zich bevond en hoe zich te navigeren in het reusachtige kasteel, en ten tweede wist ze niet zeker of haar lichaam dat wel aankon. Dus ging ze tegen de muur aanzitten om het zichzelf wat gemakkelijker te maken en bekeek lange, onmeetbare tijd, zacht in zichzelf nuriend, alle decoraties.
Net toen ze dacht dat ze nooit uitgekeken zou raken, hoorde ze lichtvoetige voetstappen, vermoedelijk van Belle. Snel stond ze op en bevestigde met het draaien van haar hoofd haar vermoeden. "Ze komen zo," deelde Belle hijgend van het rennen mee. Snow wilde haar net antwoorden toen ze nog meer voetstappen de ontvangsthal in hoorde komen. Voordat ze van haar verbazing over dat er zoveel mensen in het kasteel woonde was bijgekomen zei Belle zachtjes; "Wens me succes."
Snow wierp haar een kalme blik toe. "Succes," fluisterde ze, hard genoeg voor Belle om het te horen, te zacht voor de kasteelbewoners. Alle mensen die Belle bijeen had geroepen hadden zich inmiddels verzameld en waren stilgevallen zodat Snow haar woord kon doen.
"Goedenavond." Ze maakte een lichte buiging die die keer wel elegant op zijn plaats viel. Daarna hief ze haar hoofd weer tot de groep en zei; "Aangenaam, mijn naam is Snow. Allereerst wil ik jullie bedanken voor de goede zorg voor Emma en het warme welkom voor mij, dat stel ik zeer op prijs. Daarna wil ik jullie vertellen dat mijn goede vriendin Belle," Ze draaide aanmoedigend haar hoofd naar Belle toe, "Jullie iets mede te delen heeft." Even viel er een korte stilte, maar toen verschoof iedereen zijn aandacht van Snow naar Belle. Alle paren ogen die haar stuk voor stuk verwachtingsvol aankeken.  

Belle had haar zin nog niet eens afgemaakt, of op ieders gezicht verscheen een gigantische glimlach en de menigte dromde als een naar voren om haar te feliciteren. Snow glimlachte breed naar Belle. Precies zoals ze verwacht had en haar gerustgesteld had, reageerde iedereen geweldig op het nieuws. Maar Belle keek niet naar haar. Nog naar de mensen die haar wilde komen omhelzen. Haar blik was zoekend, alsof... "Wacht op mij!" De mensen vielen stil en Belle brandde een gat door hen, door achter haar prins aan te rennen.
Toen ze uit het zicht verdwenen was, duurde het iedereen enkele seconden om te bevatten wat er zojuist was gebeurd, en het viel zo stil dat Snow haar eigen hartslag kon horen.
Verbijsterd staarde ze naar de plek waar Belle uit haar gezichtsveld was gestapt. Toen draaide ze haar hoofd en herstelde zich met een klein kuchje. "Ze eh... Ze was erg nerveus en... Tja, hormonen he?" lachte ze ongemakkelijk. Opgelucht dat de spanning wat doorbroken was, zei ze; "Ik weet zeker dat ze wel weer zal bijdraaien en..." Op dat moment hoorde ze Belle's gejaagde voetstappen aankomen. Iedereen draaide zijn hoofd om een Belle met een bruin leren koffer aan te zien komen. Snow beet op haar lip, dat zag er niet goed uit.
Zwijgend liep ze gestaag door tot aan de voordeur, maar Snow kon de tranen op haar gezicht zien glinsteren. "Vaarwel iedereen." Haar stem brak. Het waren die woorden waarmee ze de deur achter zich sloot. "Belle, wacht ik..." De deur onderbrak ruw haar woorden. Voordat diezelfde, ijzige stilte nog eens kon vallen, verontschuldigde Snow zich met een kleine buiging en glipte snel tussen de deuren door. Ze zag Belle nog net op Philippe het terrein af rijden. Zo snel als ze kon, rende ze naar de stallen en sprong op het eerste paard dat ze kon vinden. "We gaan Belle zoeken," fluisterde ze, waarna ze een harde ruk aan de teugels gaf en aansporende woorden schreeuwde.
Het paard zwarte paard was snel, en goddank was de grond vochtig zodat de verse voetsporen van Philippe nog in het zand geschreven stonden. Het duurde niet lang voordat ze een dorpje inreed en zich afvroeg of ze wel goed gereden was. Haar hart sloeg een slag over toen ze Belle's paard voor een huisje zag staan grazen. Ze liet zichzelf soepel van het paard afglijden en gaf het een klopje op zijn neus voordat ze zijn teugels aan het huisje vast bond. Hijgend maakte ze een vuist en klopte daarmee voorzichtig op de deur. Het duurde even, maar een klein, gezet en grijzend mannetje opende de deur en keek haar vragend aan. Snow twijfelde plotseling, maar toch besloot ze het te vragen. "Ik eh... ben eigenlijk op zoek naar... Belle?" Ze had haar zin nog niet afgemaakt, of ze hoorde een onherroepelijk gesnik vanuit het huisje naar buiten komen. Zo wist ze dat ze op het juiste adres was.
"Zou u... zo vriendelijk willen zijn me binnen te laten?"