-Finally outside- [x]Belle

"Het spijt me heel erg, maar ze wil niemand zien," zei de man voordat hij de deur met een klap voor Snow dichtgooide. In een reflex deinsde ze achteruit en probeerde struikelend weer haar balans te vinden. Verbijsterd keek ze naar de dichte, houten deur en bleef zo enkele seconden staan. Daarna zuchtte ze en liep terug naar het zwarte paard dat ze uit de stallen van Belle had geleend. Ze aaide het dier over zijn bles en keek nog eens achterom naar de deur voordat ze de teugels losmaakte van de regenpijp en tegen Philippe fluisterde; "Zorg goed voor je baasje," Net toen ze haar rok wat ophief om op het paard te klimmen hoorde ze de deur opengaan en Belle roepen; "Snow, wacht even!"
Snow draaide zich snel om en keek Belle in haar ogen, dik en bloeddoorlopen van het huilen. Ze liep regelrecht naar haar toe om haar te omhelzen, en toen ze haar losliet zei ze; "Wat is er aan de hand? Ik dacht dat het zo goed ging..." Haar stem stierf weg om Belle te laten praten.

Toen Snow Belle bevrijdde uit haar omhelzing, vertrok haar gezicht meteen weer in verdriet. Er viel een korte stilte voordat ze zei; "Kom anders even naar binnen." Ze zette een stap opzij om plaats te maken in de smalle deuropening en Snow stapte aarzelend binnen. "Ga maar rustig zitten," bood Belle aan. Dankbaar liep Snow verder het kleine, knusse, houten huisje binnen. Ze knikte even begroetend en beleefd naar de man. "U bent neem ik aan Belle's vader?" -De man knikte- "Goedenavond, mijn naam is Snow. Bedankt dat ik even binnen mag komen." Voorzichtig schoof ze een van de houten stoelen aan en nam erop plaats voordat ze haar hand weer op haar buik legde. "Wil je misschien een kopje thee?" bood Belle haar vragend aan. Snow knikte dankbaar en blies warme lucht haar handen in, in een poging ze wat warmer te maken. Toen Belle weer kwam zitten, pakte Snow haar hand, keek haar aan en vroeg; "Wat is er gebeurd, Belle?"

"Ik ga even een deken voor je halen," bood Belle aan. Dankbaar knikte ze en wreef nog eens over de dunne stof om haar armen. Ze keek even naar de vader van Belle, maar het voelde wat ongemakkelijk zonder Belle in de kamer. Gelukkig kwam ze snel terug met een deken, die ze op Snows schouder legde. "Bedankt," zei ze trillend. Net toen Belle weer neer wilde gaan zitten, begon de ketel te fluiten en stond ze weer op. Snow luisterde naar het geluid van rinkelend servies totdat Belle terugkwam met een theepot en een koektrommel. Ze pakte een van de kopjes aan nadat Belle had ingeschonken en blies cirkels in het hete water. Toen ging ze zitten en gaf ze eindelijk antwoord op haar eerste vraag. "Wel, ik zag het Beest rennen en ik rende achter hem aan. Hij ging naar onze kamer en pakte zijn koffer in." Een zucht rolde over Belle's lippen, en een traan gleed langzaam over haar wang. "Ik zei dat ik wel zou gaan," zei ze met brekende stem, waarna ze haar gezicht in haar handen begroef en begon te snikken. Snow stond op en liep snel om de tafel heen om naast, in plaats van tegenover haar te gaan zitten. "Dat spijt me, Belle," zei ze. "Heeft hij verder niets gezegd? Is er een mogelijkheid wanneer jullie het kunnen bijleggen?"

Nog eens rolde een traan over Belle's wang, en Snow nam daaruit aan dat er geen enkele mogelijkheid was dat ze het bij kon leggen met haar prins. "Het Beest heeft niets gedaan of gezegd toen ik mijn koffers inpakte," zei Belle snikkend. Snow trok haar in een voorzichtige omhelzing en hield haar armen om Belle heen geslagen totdat ze uit gesnikt was en zuchtte. "Ik kom nooit meer terug Snow." Belle's woorden werden ondersteund door haar trillende lippen. Snow aaide eens over haar wang en zei kalmerend; "Natuurlijk wel. Daar geloof ik heilig in. Ik heb gezien hoe jullie naar elkaar kijken, Belle. Blikken van echte liefde ontgaan mij niet, jullie horen bij elkaar. Het is alleen wat... overweldigend." Ze pakte haar hand vast en keek haar aan. "Ik weet dat het goed komt. Dat beloof ik je," zei ze zacht glimlachend. Ze wendde haar blik af en liet die even naar Belle's vader dwalen, die al geruime tijd niets meer gezegd had. Ze vroeg zich af of hij wist van Belles verwachting. Ze vroeg zich af of hij wist van Belle's verhaal en of hij Belle wel gerust had gesteld. Haar ogen vroegen hem om toestemming dat voor hem te doen. Nog voordat hij die kon geven, schoof Snow de mok dampende thee naar Belle toe en zei; "Hier, drink wat. Dan gaan we straks samen naar je kasteel, goed?"

De vader van Belle begreep duidelijk haar blik, want terwijl Belle de kop thee aanpakte en voorzichtig een slok nam, liep hij naar haar toe om door zijn oude knieën te zakken en te zeggen; "Lieve Belle, ik weet dat ik nog niet veel heb gezegd sinds je mij over je verwachting hebt verteld en hoe het Beest daarop reageerde, maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn." Snow glimlachte naar hem, en stond zichzelf toe het gezicht van haar vader enkele seconden voor zich te zien. De zorgen die diepe rimpels in zijn gezicht gesleten hadden, zijn grijzende haar en de wijsheid en het vertrouwen dat hij ondanks alles toch uit bleef stralen. Ze haalde onhoorbaar en diep adem voordat de vader van Belle weer verder ging. "Ook wil ik je proficiat wensen met je zwangerschap." Eindelijk verscheen er weer een glimlach op Belle's gezicht. Ze zette haar thee aan de kant en sloeg haar armen om haar vader heen. "Dankjewel pap," zei ze zacht. Snow keek liefdevol toe totdat het vader-dochtermoment ten einde kwam en Belle zich naar haar keerde. "Het spijt me Snow, maar ik ga niet met je mee. Je zal misschien gelijk hebben, maar totdat het Beest hier langskomt, zeg ik vaarwel." Ze stond op en liep naar de deur. Snow keek haar even aan voordat ze zich realiseerde dat er niets meer was dat ze kon doen om Belle op andere gedachten te brengen. Ze knikte en liep achter haar aan, nadat ze een kleine buiging voor Belle's vader maakte en zei; "Bedankt voor uw gastvrijheid."
Toen Snow en Belle beide bij de deur stonden en Snow zich klaar had gemaakt voor vertrek, zei Belle met tranen in haar ogen; "Ik hoop tot snel Snow." Snow glimlachte en omhelsde haar stevig toen de tranen over haar wangen begonnen te rollen, voor de zoveelste keer vandaag. "Natuurlijk," fluisterde ze. "Natuurlijk kom ik je opzoeken. Dat beloof ik." Daarna liet ze haar los, keek haar nog eens aan en zei; "Tot weerzien, Belle." voordat ze op de zwarte merrie sprong.
Ze bleef naar achteren zwaaien totdat Belle verdween in een zwart stipje.
Terwijl de hoeven van het paard de droge aarde opdreunde, en het kasteel van Belle in zicht zag komen, bedacht Snow hoe erg ze Emma gemist had.
Ze stalde het paard met meer aandacht dan ze het uit de stal had gehaald en bedankte het liefdevol voor het lenen van zijn benen en gaf haar wat haver. Vervolgens liep ze rustig naar binnen en haalde eens diep adem voordat ze het kasteel binnenstapte. Tientallen paren ogen keken haar verwachtingsvol aan, terwijl het gewicht van slecht nieuws zwaar op Snows schouders rustte. Ze kneep haar lippen samen en zei toen in een adem; "Het spijt me, ik heb haar niet kunnen overtuigen." Teleurgestelde gezichten deden Snow haar hoofd afwenden. "Zeer bedankt voor jullie zorgen," knikte ze naar hen, waarna Mevrouw Tuit haar aanbood haar te volgen naar de kamer waar Emma nog altijd vredig lag te slapen.
Ze werd wakker toen Snow haar optilde. Het voelde als een opluchting maar gelijktijdig ook een last om haar weer in haar armen te houden. Natuurlijk was ze ongedeerd. Natuurlijk begon ze meteen weer te huilen. Snow zuchtte en drukte een kusje op Emma's voorhoofd. "Dank u zeer," zei ze terwijl Mevrouw Tuit de deur voor haar openhield en de gang opleidde. Maar nog voordat ze een stap de hal in kon doen, zag ze haar gastvrouw verstijven. Vragend zette Snow enkele stappen langs haar heen en kon het niet helpen toen ze schrok bij de aanblik van het Beest. Zijn woede leek wat bedaard, maar hij zag er nog steeds niet uit alsof hij het nieuws geaccepteerd had. Onbewust liep Snow wat dichter naar hem toe. Zijn blik ving die van Emma. En toen gebeurde het. Ze hield op met huilen. Toen stonden ze daar, met zijn vieren in de te stille gang. Toen Snow van haar verbazing was bekomen, knipperde ze met haar ogen en doorsneed de stilte. "Niemand krijgt haar ooit stil, weet u?" Ze haalde eens diep adem en plakte erachteraan; "U zou een goede vader zijn."
Met die woorden verliet ze het kasteel van Belle om naar dat van haarzelf te lopen.